Δεν βοηθάς τους ανθρώπους κλαίγοντας.
Είχαν ανάγκη από ένα χαμόγελο
ή ακόμα κι ένα γέλιο,
τότε γινόταν γλυκός
αλλά ήξερε να δίνει
ένα χαστούκι
για να θυμάται ο άλλος
πότε έγινε ιππότης
μετά από χρόνια σκλαβιάς.
Αυτός ο συνδυασμός
φαινόταν ακατανόητος
αλλά ήταν απαραίτητος
για τους πολεμιστές
της Ανθρωπότητας.
Το είχαν δει οι ψυχές
από την πρώτη φορά
και γι’ αυτό ήταν
τόσο άνετες μαζί του
όπου κι αν ήταν
την ημέρα και τη νύχτα.
Άλλωστε ένας Χιλιόχρονος
πώς να μην είναι παντός καιρού.
Ο λόγος ήταν απλός.
Και τίποτα δεν είχε αλλάξει.
Η προστασία των αθώων
ήταν καθήκον.
Το ίδιο κι ο αγώνας ενάντια
στη βαρβαρότητα.
Το ήξεραν κι οι ψυχές…
Στο πλευρό του στον αγώνα.
Γύρω του την ώρα της ανάγκης.
Και πάνω του όταν το ήθελε.
Αλλά πάντα μαζί του
λόγω Ανθρωπότητας.
Χαίρονταν όταν χαμογελούσε
γιατί έβλεπαν
το γλυκό ύφος
και πρόσεχαν όταν ήταν σοβαρός
γιατί έβλεπαν
το σκληρό ύφος.
Αλλά ήταν πάντα ο ίδιος
πάνω στην εικόνα του Σινάι.