Ενώ τον έβλεπαν να προχωρά όποιο και να ήταν το εμπόδιο στον ωκεανό, στην ακτή, στο δάσος, στο βουνό μετά τους καταρράκτες και τα σπήλαια, καταλάβαιναν ότι προχωρούσαν μαζί του. Η πορεία τους ήταν μέσα στον Χρόνο και στην ουσία σε όλες αυτές τις αποστολές προχρονούσαν. Το ταξίδι τους δεν αφορούσε μόνο το νησί. Το θέμα δεν ήταν ένα άλλο γεωγραφικό νησί ούτε ένας ωκεανός. Αλλά το νησί ως ψυχή μέσα στον ωκεανό του φωτός. Και γι’ αυτό τις άγγιζε από παντού, με κάθε τρόπο για να ξεχειλίσουν και να τις πιει για να τις έχει μέσα του όπως τον είχαν μέσα τους για να διασχίσουν μαζί τους αιώνες. Δεν ήταν πια μόνο ο κύκλος του ήλιου αλλά η πολυκυκλικότητα του Χρόνου… Έπιναν το χιόνι κι ένιωθαν τη λάβα να ξεχειλίζει μέσα τους σαν τα κύματα του ωκεανού που είχαν ζεσταθεί με την τριβή πάνω στις όχθες. Κι αν τα χαμόγελα ήταν κάθετα, τον χαροποιούσε όταν ήταν πλατιά αφού άντεχαν τη διαστολή του χρόνου για να μάθουν και τις άλλες εποχές εκτός ορίων. Κι αυτό λάτρευαν γιατί τις ξετρέλαινε με αυτά τα σχήματα γιατί ποτέ δεν είχαν ζήσει τέτοιο ταξίδι στα άκρα του χρόνου  κι όχι μόνο της γης. Γιατί άλλο ήταν να πηγαίνεις παντού κι άλλο ν’ αγγίζεις τις άλλες εποχές.  Βέβαια τις είχε προετοιμάσει  όταν δεν μπορούσαν να κινηθούν αφού τους είχε αποδείξει ότι κι ακίνητος ταξιδεύεις μέσα στον αν πιστεύεις στη δύναμη του φωτός εντός του Χρόνου.