Χρόνια μέσα στη μοναξιά η Βίνλαντ έμοιαζε με τις ψυχές που είχαν κάποτε μια ζωή όταν είχε συναντήσει αυτούς τους ανθρώπους που είχαν έρθει από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού Ωκεανού. Αυτό είχαν καταλάβει και οι ψυχές γιατί το ήξεραν βιωματικά. Πριν η καθεμία υπήρχε μέσα στη μοναξιά της θεωρώντας ότι αυτό ήταν η ζωή κι ότι αυτή της άξιζε. Αλλά με την πρώτη επαφή μαζί του είχαν δει ότι το φως έσχιζε τις σκιές. Δεν ήξεραν όμως πόσο βαθιά το έκανε. Πριν νόμιζαν ότι τα όνειρα ήταν απλώς το τέλος στην καλύτερη περίπτωση ενώ τώρα ζούσαν την πραγματικότητα που είχε καθηλώσει κάθε φαντασία. Το φανταστικό ήταν πολύ ρηχό σε σχέση με αυτό που ζούσαν. Δεν υπήρχε πια καθημερινότητα γιατί κάθε μέρα ήταν δώρο με αυτά που μπορούσαν να κάνουν όταν άρχιζε η πτήση του αετού. Είχαν ζήσει μαζί μια μεταμόρφωση που δεν υπολόγιζαν ότι υπάρχει ενώ είχαν παραμείνει στην ίδια σάρκα. Διότι τώρα ήξεραν για την ουσία και μάλιστα θεμελιακά. Είχαν άμεση πρόσβαση σε αυτήν και χωρίς να το ζητήσουν. Αυτό ήταν το θαύμα. Αλλά σε ποιον να το πουν… Ήταν πια βαθιές αποστολές. Κι όλος ο κόσμος ήταν διαφορετικός γιατί οι σχέσεις είχαν γίνει δεσμός. Δεν υπήρχαν τα δεσμά κάποιας κοινωνίας κι η δημιουργία ήταν ελεύθερη. Έτσι γεννήθηκαν έργα αδιανόητα για τους άλλους, αυτό ήταν το επακόλουθο για τις ψυχές της μεταμόρφωσης.