Τους έδινε περισσότερα από όσα ζητούσαν κι είχαν φανταστεί γιατί ήταν το πρέπον και τους έδινε όλες τις γνώσεις που αποκτούσε για να πολλαπλασιαστεί η χαρά τους κι αν ήταν βαθιές και δύσκολες τις εξηγούσε πολυκυκλικά για να ξέρουν κάθε λεπτομέρεια της ουσίας. Έτσι όταν άκουσε το άσμα του σκάλδου ξεκίνησε να γράφει διαφορετικά για να ζήσουν μέσα τους τη φωνή που είχε διασχίσει τους αιώνες μαζί του χωρίς ποτέ να κάνει διακοπή γιατί η μουσική ήθελε τη συνέχεια όπου κι αν ήταν. Βαθιά φωνή ακούστηκε στο δάσος σαν να μιλούσαν για πρώτη φορά οι ψυχές των δέντρων γιατί είχαν δει τον ιππότη.
Του μίλησαν με τα κλαδιά τους
για το δέντρο του σπαθιού
όταν έδωσε τη μάχη
και το έσωσε ο σκάλδος
που είχε κρατήσει τα ήθη
μέσα στους αιώνες
περιμένοντας τον ερχομό
του εκλεκτού
για ν’ αρχίσει ο κόσμος
τον νέο κύκλο
και με τον άλλον κόσμο
πέρα του ωκεανού.
Αυτό έλεγε το άσμα του σκάλδου και τα δέντρα σώπασαν για ν’ ακούσουν τη δική του τη φωνή για να μπει καλά ο χρόνος μέσα στις ψυχές τους. Τότε άκουσαν το όργανο της Βίνλαντ να μιλά για το μέλλον όπου τα δέντρα θα είχαν γυαλί και ατσάλι για να προστατεύουν τους ανθρώπους και τα δέντρα χαμογέλασαν γιατί ήξεραν ότι ήταν το πρέπον.