Πριν δεν είχαν καταλάβει γιατί ακόμα και στα ζωντανά μαθήματα, έκανε αναφορές στους νεκρούς και στους αγέννητους. Αλλά τώρα έβλεπαν το ενιαίο πεδίο που ξεπερνούσε την απλή ιδέα της κενότητας. Δεν ήταν μόνο μαζί με αυτούς που ζούσαν μαζί του αλλά και μ’ αυτούς που είχαν πεθάνει μαζί του και μ’ αυτούς που θα γεννιόνταν μαζί του μετά την ανάσταση στον επόμενο κύκλο της πολυκυκλικότητας. Είχαν πειστεί πια ότι είχαν οι ίδιες μια ανάγκη ως ψυχές κι αυτός ήταν ο ψυχοδότης δηλαδή αυτός που θα υπηρετούσε αυτήν την ανάγκη με το έργο του για την Ανθρωπότητα και τίποτα λιγότερο γιατί ήξεραν για την τεράστια προσφορά ακόμα κι αν δεν μπορούσαν να τη μετρήσουν γιατί δεν είχε νόημα για την εξέλιξή τους. ‘Ήξεραν απλώς ότι θα ήταν εδώ ακόμα και μετά. Ήταν οι θήκες του σπαθιού, αυτές που προστάτευαν την ουσία του γιατί ήξεραν πόσο πολύτιμη ήταν σε κάθε της μορφή για την ιστορία της Ανθρωπότητας. Κατά κάποιον τρόπο ήταν οι ασπίδες του. Ήταν τα δέντρα του δάσους. Οι ψυχές της ζωής του κι ήταν η ζωή των ψυχών. Γι’ αυτόν ήταν νέες γιατί είχαν μόλις καταλάβει τη βαθύτητα της χιλιετίας. Γι’ αυτές δεν ήταν πια το γενεαλογικό δέντρο αλλά η ίδια η βελανιδιά, η γαλαζοαίματη του μύθου. Δεν έφτανε που ήταν του βάθους έπρεπε να είναι και της έκτασης διότι η Ανθρωπότητα είχε μεγαλοσύνη και η ιστορία δεν θα γραφόταν πια μόνο στην Ευρώπη, είχε αποκτήσει μία άλλη εμβέλεια. Η πολυκυκλικότητα μεγάλωνε τους κύκλους κάθε φορά για να υπάρχει η αναγκαία εξέλιξη της Ανθρωπότητας εντός του Χρόνου.