Οι ζωές που ζούσαν συνειδητά με τις ψυχές τους,
ήταν εντελώς διαφορετικές
γιατί ήξεραν ότι ανήκουν στην πίστη
κι ότι αυτή ήταν και μέσα τους.
Αυτό το διπλό ανήκω
ήταν το σημάδι
όχι της συμπληρωματικότητας
αλλά της αρμονίας
αφού οι νότες ανήκουν στη συγχορδία
κι αυτό ήταν μέσα τους.
Η μεταμόρφωση μετέτρεπε
τη σχέση σε δεσμό
μέσω της βαθύτητας.
Έτσι κι εκτός της εκκλησίας
ένιωθαν την τόλμη της πίστης
που ήταν τολμηρή
εκ φύσης.
Δεν προσπαθούσε να κάνει κάτι
για να προσποιηθεί
ούτε να φανεί
ήταν, απλώς
κι αυτό ήταν ήδη εξωπραγματικό.
Κι όταν το έβλεπαν οι ψυχές
σε πρακτικό επίπεδο
να ξεπερνά κάθε όριο
για να ζήσει το φως μέσα τους
τότε η έκσταση
γινόταν φυσιολογική
γιατί ήταν μετά
την ανάσταση
κι αν δεν άγγιζαν πια
έπιναν κάθε σταγόνα του φωτός
λόγω αρμονίας
του ψυχικού κράματος.