Αυτό το Masterclass είναι αφιερωμένο στο ιερό, γιατί αυτό θα είναι το θέμα, και πώς λειτουργεί εναντίον της απαγόρευσης. Αν το εξετάσουμε καθαρά θρησκευτικά μπορεί μερικοί να θεωρούν ότι το ιερό προέρχεται από την απαγόρευση. Δηλαδή απαγορεύουμε αυτό, αυτό  και αυτοί που τηρούν υποτίθεται το τυπικό αυτών των απαγορεύσεων, τελικά λένε ότι είναι πιστοί. Εμείς λοιπόν θέλουμε να δείξουμε ότι η πίστη δεν έχει σχέση με την απαγόρευση, θα το δούμε σε διάφορες θρησκείες, και ότι στην πραγματικότητα το πλαίσιο της απαγόρευσης δεν δημιουργεί μία πίστη αλλά δημιουργεί ένα δόγμα, που είναι εντελώς διαφορετικό. Η έννοια του δόγματος υπάρχει βέβαια θρησκευτικά, υπάρχει βέβαια και στον τομέα της στρατηγικής. Αν θυμάστε καλά το δόγμα είναι το μόνο κομμάτι της στρατηγικής που ανακοινώνεται. Όλα τα άλλα είναι κρυφά και εμφανίζονται μόνο την ώρα που υπάρχει μια ανάγκη ή στο τέλος της εκτέλεσης μιας αποστολής. Όταν λοιπόν σκεφτόμαστε ότι η απαγόρευση δημιουργεί ένα δόγμα, για όσους δεν το ξέρουν στον τομέα της στρατηγικής είναι το κλασικό, γι’ αυτό έχουμε μια ανακοίνωση του δόγματος, στον τομέα της θρησκείας είναι μερικοί που λένε, σε πρώτο στάδιο, μάλλον απαγορεύουν μερικά πράγματα γιατί έτσι είναι πιο ξεκάθαρα στους ανθρώπους. Είναι σίγουρο ότι η σκλαβιά είναι πιο ξεκάθαρη από την ελευθερία, γιατί όταν ο άλλος σε βάζει φυλακή καταλαβαίνεις αμέσως ποιος είναι ο περιορισμός. Όταν σε βγάζει από τη φυλακή δεν ξέρεις μέχρι πού μπορείς να πας. Άρα, το ιερό κατά έναν παράδοξο τρόπο, σχετίζεται με την ελευθερία. Σχετίζεται επίσης με τον σεβασμό κι όχι με το δέος. Είναι πολύ εύκολο να προκαλέσετε δέος σε κάποιον με τον εκφοβισμό και μετά να τηρεί τους κανόνες μόνο και μόνο επειδή φοβάται. Να ξέρετε όμως, ότι ακόμα και ο φοβισμένος, μόλις μπορεί, μόλις νιώθει ότι υπάρχει κάποια δυνατότητα, κάνει το τεστ. Το βλέπετε πολύ χαρακτηριστικά με τα παιδιά, όταν τους λέτε “μην κάνεις αυτό” και μόλις φεύγετε απ’ το σπίτι, το πρώτο πράγμα που πάνε να δοκιμάσουν είναι αυτό που τους είπατε να μην κάνουν. Γιατί είναι να δοκιμάσουν τα όρια. Άρα όταν δοκιμάζουμε τα όρια σημαίνει ότι υπάρχουν όρια. Έχουμε και το περίφημο του Ντοστογιέφσκι, αν δεν υπάρχει  ο Θεός όλα είναι επιτρεπτά, και απαντάει ουσιαστικά με τους αδελφούς Καραμαζώφ ότι ούτε και σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι όλα επιτρεπτά. Άρα θα σχετιστεί επίσης και με το πρέπον. Άρα το πρέπον και το πρέπει. Είναι πιο εύκολο να λειτουργούμε με το πρέπει, άρα με τις απαγορεύσεις, παρά με το πρέπον άρα με το ιερό και την ελευθερία. Έχει ενδιαφέρον γι’ αυτούς που διαβάζουν το σοκ και το δέος και έχουν την εντύπωση ότι ανακάλυψαν την αλήθεια της ζωής. Αυτό μάλλον οφείλεται στο γεγονός ότι ζούσαν μες στο δέος κι έπαθαν ένα σοκ, για όσους το’ πιασαν. Άρα λέω απλώς ότι άμα κοιτάξετε τώρα το θέμα του ιερού είναι πώς το χτίζουμε το ιερό. Δηλαδή φανταστείτε ότι δεν υπάρχει απολύτως τίποτα το ιερό, ότι κανένας δεν πιστεύει σε τίποτα το θεϊκό, όποιον Θεό και να έχετε στο μυαλό σας, και το θέμα είναι αν υπάρχει τότε ιερό. Αν μπορεί να φτιαχτεί κάτι που να είναι ιερό. Θα μου πείτε “και βέβαια”. Κι έχετε μια πολύ καλή απάντηση και λέγεται τα κόμματα. Τα κόμματα μπορούν να φτιάξουν κάτι το ιερό απ’ το μηδέν. Άρα δεν είναι εκ του Θεού, εφόσον δεν τον πιστεύουν αναγκαστικά, άρα μπορούν να φτιάξουν εντελώς, χωρίς να υπάρχει τίποτα όχι με Tabula rasa, Ex Nihilo, να φτιάξουν κάτι το οποίο να είναι σκληρό, δογματικό, με απαγορεύσεις, κι όλα αυτά να είναι αυθαίρετα. Άρα, το ιερό ουσιαστικά, από μόνο του, ανάλογα μέσα στο περιβάλλον το οποίο το βάζουμε, μπορεί να μην έχει καν κάτι το ηθικό. Τώρα σας ξάφνιασε αυτό. Δηλαδή, άμα κοιτάζετε τις εκδηλώσεις που οργάνωναν οι Ναζί, αυτοί τις θεωρούσαν ιερές, τις θεωρούσαν ότι συσχετιζόταν άμεσα με την πίστη τους για την Άρια φυλή και τα λοιπά. Άρα δεν μπορείς να πεις ας πούμε ότι αυτό δεν είναι ιερό, γι’ αυτούς. Τώρα εμείς θα προσπαθήσουμε να προσδιορίσουμε το ιερό μέσα σ’ ένα πλαίσιο που καθορίζεται από τη θέληση, από την ελευθερία και το πρέπον. Άμα πάρουμε αυτά τα τρία σημεία και τα χρησιμοποιήσουμε σαν θεμέλια, δεν είναι αξιώματα γιατί υπάρχει μια αλληλεπίδραση, μπορούμε με αυτά να δούμε αν χτίζεται κάτι το οποίο είναι ιερό ή όχι. Ξέχασα να πω ότι εκτός από τα κόμματα υπάρχουν βέβαια και οι ομάδες στον αθλητισμό. Εκεί να δείτε τι είναι το είναι το ιερό, εφόσον ακούμε “η ομάδα ή ο θάνατος” δεν υπάρχει καν πια η ελευθερία,  είναι κατευθείαν. Τώρα, απ’ ό,τι φαίνεται, μερικές από αυτές τις ομάδες είναι δικέφαλες, άλλες είναι μονοκέφαλες, αλλά φαίνεται να είναι πιο πολύ ακέφαλες. Γιατί όταν ακούμε τέτοια πράγματα που έχουν σχέση με ιεροσύνη απλώς σε έναν αγώνα, είναι από αστείο έως γελοίο, αλλά δυστυχώς αυτό οφείλεται σε κάτι πολύ απλό: Σε περιόδους που δεν υπάρχει πόλεμος, ο πόλεμος είναι στους αγώνες. Και σιγά σιγά μπερδεύουμε ένα πράγμα. Οι αγώνες οφείλονται στο γεγονός ότι δεν υπάρχει αγώνας. Αν υπάρχει αγώνας δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε αγώνες. Νομίζω τώρα το είδατε, το ζούμε και με το ουκρανικό. Σε κάποια φάση σταμάτησαν τα πάντα σε οτιδήποτε έχει σχέση με τον αθλητισμό γιατί και οι άνθρωποι τι να κάνουν τώρα. Όταν ας πούμε πολιορκείται η πατρίδα σου δεν μπορείς ξαφνικά να πεις εγώ θα πάω να κάνω το άθλημά μου χωρίς κανένα πρόβλημα. Άρα, λέω απλώς ότι βλέπετε κάτι που έχει σχέση με τον πληθυντικό, μ’ αρέσει αυτό σαν ιδέα, σκεφτείτε ότι υπάρχει: Μία είναι η ουσία, θυμάστε το λέει και το τραγούδι, και αυτοί που δεν ξέρουν γι΄ αυτήν την ουσία ασχολούνται με τις ουσίες. Στην πραγματικότητα ένας είναι ο αγώνας. Αυτοί που δεν ξέρουν για πραγματικό αγώνα, δηλαδή της Ανθρωπότητας εναντίον της βαρβαρότητας, ασχολούνται με αγώνες. Όταν μετά βλέπετε τι επιλέγουν σαν αγώνες λες, Παναγία μου, δεν έχει καμία σχέση με αγώνα, αυτό εδώ είναι απλώς απασχόληση. Άρα το ιερό εναντίον της βαρβαρότητας. Αυτό που για μένα είναι πολύ εντυπωσιακό, και μπαίνω αν θέλετε λίγο πιο βαθιά, είναι ότι το ιερό είναι πιο εύκολο να φανταστούμε ότι μπορεί να πάει σε ένα αντικείμενο και να  πούμε ότι το αντικείμενο είναι ιερό. Ένα σκεύος, ένα δισκοπότηρο, ένας σταυρός που μπορεί όταν τον έχετε κομματιάσει και όταν τον ξανά συναρμολογείτε να έχετε την εντύπωση ότι είναι εφαρμογή του θεωρήματος Banach-Tarski εφόσον έχει διπλασιαστεί. Άμα το δείτε με αυτόν τον τρόπο θα δείτε ότι είναι απίστευτο ότι μπορούμε να φτιάξουμε ιερό από το άυλο. Θα μου πείτε, το άυλο πώς αντέχει τον χρόνο. Σκεφτείτε το λίγο ορθολογικά. Πάρτε το παράδειγμα της Βίβλου. Δείτε ότι είναι το βιβλίο που είναι το πιο αναγνωσμένο στον κόσμο, δείτε ότι είναι απλώς ένα βιβλίο, το βιβλίο μπορούσε να χαθεί πολύ εύκολα, κι εδώ και 2.000 χρόνια παραμένει. Άλλα πράγματα, άλλα κτήρια, εξαιτίας των σεισμών, εξαιτίας των καταστροφών τελικά έχουν εξαφανιστεί ενώ θεωρούσαμε ότι ήταν δεδομένα. Άμα το σκεφτείτε καλά σε επίπεδο στρατηγικής το άυλο δεν έχει τη φθορά της ύλης. Κατά συνέπεια έχει μια πλαστικότητα. Είναι εντυπωσιακό να σκεφτείτε ότι το ιερό μπορεί να βασίζεται πάνω στους ανθρώπους για να παραμείνει ιερό για χιλιετίες. Χωρίς να έχουν κανένα στήριγμα, αν θέλετε, σκληρό, στερεό, λαξευμένο. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να είναι απίθανο. Το γεγονός ότι εμείς ζούμε μέσα σε αυτό το απίθανο, μπορεί να φαίνεται απίστευτο, αλλά είναι θέμα πίστης. Άρα λειτουργώ με αυτό το οξύμωρο, είναι ότι αυτό που μπορεί να έχει τη μεγαλύτερη διάρκεια στην Ανθρωπότητα μπορεί να είναι η ίδια η Ανθρωπότητα γιατί όλα τα άλλα φθείρονται. Ενώ η Ανθρωπότητα αλλάζει συνεχώς. Δεν είναι οι ίδιοι άνθρωποι. Άμα λοιπόν μπορούν να μεταφέρουν τη μνήμη, είναι ένα σύστημα που έχει μια διάρκεια τεράστια. Δίνω ένα παράδειγμα γιατί μπορεί να σας βοηθήσει. Άμα κοιτάξετε τον Δία, θα δείτε μια θύελλα πάνω του, μιλάω για τον πλανήτη, η οποία υπάρχει από τότε που είδε για πρώτη φορά ο Γαλιλαίος τον Δία, τουλάχιστον. Δηλαδή έχουμε την απεικόνιση. Αν σκεφτείτε ότι είμαστε το 1610, καταλαβαίνετε. Για σας, να φανταστείτε μια θύελλα που κρατάει εκατονταετίες, φαντάζομαι ότι είναι απίστευτο. Φανταστείτε μία πίστη που κρατάει 2.000 χρόνια. Τι είναι το πιο απίστευτο. Η θύελλα πάνω στον Δία ή η πίστη πάνω στη γη; Με αυτά θα ασχοληθούμε. Το ιερό εναντίον της απαγόρευσης, η οποία θα είναι βέβαια το πρώτο εργαλείο της βαρβαρότητας.