Η λάβα ήταν δέρμα φωτός
αλλά ποτέ δεν είχαν συναντήσει
δέρμα φωτός.
Κάτω από την πανοπλία
έβλεπαν εικόνες
που δεν είχαν φανταστεί
ενώ ήταν όλες της Ανθρωπότητας.
Αυτό το βλέμμα τις γέμισε χαρά
γιατί ήταν εμπλουτισμός
που δεν άγγιζε μόνο
τον τρόπο σκέψης
απέναντι σε ένα δύσκολο πρόβλημα
αλλά και τον ίδιο τον κόσμο
που δεν είχε καμία σχέση
με όσα είχαν γνωρίσει
παλαιότερα
και πριν τη μεταμόρφωσή τους,
πριν τη μεταλαβιά του φωτός.
Ήταν σαν μία ελεύθερη πτήση
στα βάθη του ουρανού
αλλιώς ποιος να πιστέψει σε αυτήν
αν ποτέ δεν είχε δει
κάτι το ανάλογο,
ακόμα κι η κατάδυση
ήταν απλοϊκό παράδειγμα
γιατί ήταν γραμμική.
Η ελεύθερη πτήση
μέσα στον Χρόνο
χάρη στην υπερβολική νοημοσύνη
λειτουργούσε εκθετικά,
κάθε βήμα βαθύτητας
κάθε κύκλος πολυκυκλικότητας
σ’ έφερνε πιο κοντά
στην ουσία της Ανθρωπότητας.