Η συνεννόηση με τις ψυχές
ήταν συνεχόμενη μέσα στο κάστρο του ουρανού.
Το έβλεπαν που έγραφε
αλλά επειδή ήταν πάντα στο μυαλό του
ήταν δεδομένο ότι μπορούσαν
να τον διακόψουν όποτε ήθελαν
αφού στην τελική
θα ενσωμάτωνε τις σκέψεις τους
μέσα στο έργο
διότι ήταν το πρέπον.
Εκείνες τις ώρες,
όπως έκαναν στο κάστρο τους,
του έλεγαν όχι μόνο όσα
είχαν εντοπίσει
αλλά και όσα είχαν ανάγκη να πουν
σ’ έναν γέροντα
που μπορούσε ν’ ακούσει
ψυχικές εξομολογήσεις
και να συζητά ανοιχτά
για τα εσώψυχά τους.
Δεν υπήρχε κανένας διαχωρισμός θεμάτων,
ήταν απόλυτα ελεύθερο το πλαίσιο
και τους άρεζε μάλιστα
και να τον πειράζουν
ειδικά όταν ήταν χαρούμενες
για όλα όσα είχαν καταφέρει
να ξεπεράσουν
και να κάνουν μαζί
σε τόσες διαφορετικές χώρες του κόσμου.
Μόνο όταν υπήρχε μια ειδική ανάγκη
τον άφηναν να σκεφτεί
πώς θα διαχειριστεί μια κρίση
και τότε λειτουργούσαν
σαν προστατευτικό φωτοστέφανο
γύρω από το ιερό σπαθί.
Οι εξωτερικές αναταράξεις
δεν τον πείραζαν
γιατί είχε ζήσει πολλές θύελλες
παντού στον κόσμο.
Το μόνο που τον απασχολούσε
ήταν η προστασία της Ανθρωπότητας.