Η νύχτα ήταν έναστρη
κι ο ουρανός γαλάζιος
αλλά μέσω του έργου
είχαν ανακαλύψει
το έναστρο γαλάζιο
πάνω στο δέρμα του φωτός.
Κι αυτή η βαθύτητα έδινε πρόσβαση
στην πολυκυκλικότητα
του δεσμού αρμονίας.
Τα πολλαπλά ίχνη έμοιαζαν
με τις νότες μιας συμφωνίας,
στην οποία έπαιζαν
τον ουσιαστικό τους ρόλο.
Έτσι ακούγονταν τα έγχορδα,
τα πλήκτρα και τα πνευστά.
Έτσι γέμιζε μουσική ουσία
το κάστρο με όλα τα όργανα
που του είχαν πάρει
για να ζήσει ταυτόχρονα
η χάρη, η χαρά κι η μεταχαρά.
Το ίδιο ζούσαν και με τα εικαστικά έργα
γιατί ήξεραν ότι ήταν και αυτά
ένας τρόπος να αντιμετωπισθεί
η βαρβαρότητα
που δεν ήθελε τίποτα από αυτά
γιατί ήξερε ότι ενισχύουν
τη βαθιά πίστη.
Για τον ίδιο λόγο, κατέστρεφε η βαρβαρότητα
κάθε ίχνος πολιτισμού
γιατί μόνο με την ισοπέδωση
και με τη χρονοκτονία
μπορούσε να επιβάλλει τον χώρο
για να καταπατήσει
τα δικαιώματα των ανθρώπων
αφού είχε αφανίσει την ιστορία τους.
Σε αυτό το πλαίσιο
το ψυχικό κράμα ήταν
εκ φύσης αντίσταση
στη βαρβαρότητα
αφού παρήγαγε την ομορφιά
που μπορούσε να σώσει τον κόσμο.