Ποιος μπορούσε να φανταστεί
έναν εσωτερικό κόσμο
που μπορούσε να ενσωματώσει ψυχές;
Κανείς εκτός από αυτές.
Ήταν όμως μια πραγματικότητα
και γι’ αυτό είχε τόση σημασία
η ασπίδα με τη βελανιδιά
που είχε διασχίσει τους αιώνες
ακόμα κι αν για άλλους ήταν
απλώς μία διακόσμηση για τζάκι.
Ήταν σαν τη μουσική…
Άλλοι άκουγαν κι άλλοι έπαιζαν
με τα όργανα.
Οι πρώτοι μιλούσαν.
Οι δεύτεροι εκτελούσαν.
Αλλά υπήρχαν κι οι τρίτοι
που συνέθεταν, έπαιζαν κι άκουγαν
το Έργο της Ανθρωπότητας.
Αυτοί μπορούσαν να δακρύσουν
πάνω σε αυτό που έγραφαν
ή να πεθάνουν στο γέλιο
γιατί ζούσαν αυτό
που άλλοι θα ονόμαζαν θέατρο
ή έργο επιστημονικής φαντασίας.