Ζούσαν μαζί κάθε γεγονός

που έπλαθε η ιστορία

γιατί ήταν αναγκαίο λόγω κράματος

που γνώριζε όχι μόνο την εικόνα

αλλά και το βάθος της.

Έτσι το κάστρο λειτουργούσε

κι ως πύργος ελέγχου

σε νοητικό επίπεδο

αφού ζούσε μέσα

στο βαθύ νευρωνικό δίκτυο

που μελετούσε συνεχώς

τη μεγάλη εικόνα

που αφορούσε όλη την Ανθρωπότητα

κι όχι τις τοπικές κοινωνίες

που ζούσαν σ’ ένα τυφλό παρόν

χωρίς προοπτικές

διότι δεν είχαν κανένα μέλλον

λόγω δογματικού λάθους.

Έτσι πάνω στα φύλλα χρυσού

έβλεπαν την ουσία

που αγαπούσε την  Ανθρωπότητα.