Η ελεύθερη ψυχή ζούσε μόνο με την ουσία.

Δεν σταματούσε στην πράξη

ούτε στην ολοκλήρωση

διότι ήξερε πια ότι ήταν μόνο μία μορφή ισορροπίας

έτσι προχωρούσε στην αρμονία

γιατί είχε μάθει για την τελειότητα.

Σκεφτόταν ότι τόσα χρόνια που είχαν περάσει

δεν είχε  αντιληφθεί πόσο σημαντική ήταν

η άμεση πρόσβαση στην ουσία.

Είχε μείνει με την εντύπωση ότι τα ίχνη επαρκούσαν

ή μάλλον, επειδή είχε πρόσβαση μόνο σε αυτά,

είχε αποφασίσει ως παρατηρητής

ότι μόνον αυτό είχε σημασία.

Αλλά τώρα μόνο έβλεπε το μέγεθος του έργου

και συνειδητοποιούσε ότι τα ίχνη

ήταν απειροελάχιστα σε σχέση με αυτό.

Κι είχε πια τη δυνατότητα να ζει ελεύθερα

και να είναι στο πλευρό του χωρίς εμπόδια

για να κοιτάζει προς την ίδια κατεύθυνση

και να συμμετέχει ενεργά

στη δημιουργία του έργου της Ανθρωπότητας

μέσω της καινοτομίας

που είχε προκαλέσει η απελευθέρωσή της

από τα δεσμά της ζωής

αφού συνέχιζε μαζί με την ουσία της αρμονίας.