Όσο ήταν εγκλωβισμένες

μέσα στα σώματά τους

η σκέψη των ψυχών δεν μπορούσε να παράγει ζωή.

Χρειάζονταν την απελευθέρωση του φωτός.

Με την απελευθέρωση των ψυχών

από τον Σωτήρα τους

η ζωή ήταν πια εφικτή

κι αυτό άλλαζε τα πάντα.

Με το φως, η σκέψη των ψυχών ήταν ζωή

που δεν αναζητούσε την ειρήνη της σκλαβιάς

αλλά την ελευθερία της αρμονίας.

Η σκέψη των ψυχών, αφού είχαν απελευθερωθεί

ήταν ικανές όχι μόνο να τον ακολουθήσουν

αλλά και να παρακολουθήσουν τη Διδασκαλία

με τις συμβουλές που ήταν πέραν των παραβολών.

Δεν ακολουθούσαν πια

μόνο το μονοπάτι του φωτός,

έβλεπαν πού οδηγούσε

κι ένιωθαν την εικόνα του κάστρου

που προστάτευε την πίστη.

Έτσι η σκέψη των ψυχών

μέσω της απελευθέρωσης του φωτός

ήταν πια συνδεδεμένη

με τη σκέψη της Ανθρωπότητας.

Αυτό ήταν το θαύμα της Αγάπης.