Δεν ήξεραν πως είχε παρθεί η απόφαση.
Αλλά η πολιορκία του χρόνου ήταν μια πραγματικότητα
και κανείς δεν μπορούσε να το αμφισβητήσει πια.
Όλες οι δυνάμεις είχαν συσσωρευτεί
και το κάστρο αποτελούσε ουσιαστικά
ένα νησί μέσα στον χώρο
ένα νησί του Χρόνου.
Κανείς από τους πολιορκημένους
δεν είχε ξεχάσει το κάστρο της μνήμης.
Όμως εδώ ήταν το κάστρο της νοημοσύνης.
Και θα κρατούσε την ίδια αμυντική στάση.
Διότι ήξερε ότι όσο καλή κι αν ήταν η άμυνα
είχε πάντα ένα τέλος.
Ενώ έπρεπε να παραμείνει ακόμα και μετά.
Τα πράγματα είχαν αλλάξει εντελώς
και μόνο αυτοί που θα άντεχαν
είχαν μείνει στο κάστρο,
κανείς άλλος.
Όλοι οι άλλοι τα είχαν παρατήσει
μόλις είχαν μάθει για το ενδεχόμενο
της βάρβαρης πολιορκίας.
Όλοι όσοι ήταν μέσα στο κάστρο
δεν πίστευαν μόνο στους αγώνες και στους ήρωες
ήξεραν και ποιος ήταν ο λόγος της ύπαρξής του
και το κάστρο είχε το στίγμα τους.
Ήταν παράξενη η ζωή μέσα στο κάστρο
διότι όλοι ήξεραν ότι μπορούσε
να είναι κι ο χώρος του θανάτου τους.
Αλλά ήταν όλοι έτοιμοι και γι’ αυτό το τίμημα.
Δεν είχαν φανταστεί την αρχή
χωρίς την υπέρβαση του τέλους.
Οι μαχητές του κάστρου δεν ήταν απλοί άνθρωποι
αλλά ψυχές που ήξεραν καλά
το παίγνιο της ζωής και του θανάτου.
Δεν έβλεπαν μόνο το παρόν.
Ήξεραν ότι η ουσία ήταν η γέφυρα του Χρόνου.
Μέσα τους, χάρη στο κάστρο, ζούσε το παρελθόν
και το μέλλον.
Ήταν κομμάτι της Ανθρωπότητας το κάστρο.
Κατά συνέπεια είχε μέσα του
τους νεκρούς, τους ζωντανούς και τους αγέννητους.
Η βαρβαρότητα δεν ήθελε μόνο
να κατασπαράξει τους ζωντανούς,
ήθελε να σβήσει τους νεκρούς
και να μην υπάρξουν καν οι αγέννητοι.
Ήταν όμως εδώ το απίστευτο και το αδιανόητο.
Μαζί σήκωναν το βάρος της αντίστασης
και της αντεπίθεσης.
Το ψυχικό κράμα ήταν η ασπίδα του κάστρου.
Τα τείχη του ήταν δύναμη της πίστης
που αλλάζει τα πάντα.