Κάθε κίνηση που κάνουμε στη γεωστρατηγική έχει το νόημά της και πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, όχι μόνο στις δηλώσεις μας, αλλά και στις πράξεις μας. Αυτό που βλέπουμε αυτήν την περίοδο στην αντιπαράθεση που υπάρχει μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας και γενικότερα της Ρωσίας του Πούτιν  και της Δύσης είναι ότι επί της ουσίας τα πράγματα δεν έχουν να κάνουν μόνο με την Ουκρανία, όπως θεωρούσαμε στην αρχή. Το βλέπουμε το θέμα και με τη Μολδαβία, το βλέπουμε με την Φινλανδία, με τη Σουηδία, με την Πολωνία. Στην πραγματικότητα είναι μία έκφραση νοσταλγίας του Σοβιετικού καθεστώτος που θεωρούσε ότι όλες αυτές οι χώρες, είτε ήταν μέσα στη Σοβιετική Ένωση, είτε ήταν δορυφόροι, πρέπει κατά κάποιον τρόπο να υπάγονται στην Ρωσία. Αυτό είναι τουλάχιστον το όραμα που θέλει να αναδείξει αυτός ο πόλεμος εκ μέρους του Πούτιν, ο οποίος βασίζεται   στην ιδέα ότι όλες αυτές οι χώρες δεν έχουν ισχύ για ν’ αντισταθούν. Στην πραγματικότητα μπορούν ν’ αντισταθούν γιατί πολύ απλά αυτές οι χώρες δεν έχουν τίποτα άλλο, έχουν μόνο τη χώρα τους όπου ζουν  δημοκρατικά και ελεύθερα και κατά συνέχεια δεν έχουν καμία όρεξη να ξαναζήσουν αυτά που έζησαν τόσες δεκαετίες. Το άλλο πρόβλημα που βλέπουμε ξεκάθαρα είναι ότι σε αυτή την αντιπαράθεση δίνουμε μεγάλη σημασία σε τοπικές έννοιες, ενώ γεωπολιτικά είναι ήδη μια μετατροπή αυτής της επιχείρησης σ’ έναν  proxy war και μπορούμε να πούμε ότι με αυτόν τον τρόπο η αντιπαράθεση γίνεται σε πολύ υψηλότερο επίπεδο. Το βλέπουμε για ποιον λόγο. Γιατί βλέπουμε ότι επεκτείνεται αυτή η πολεμική φάση, δεν μιλάμε πια, τουλάχιστον με του αναλυτές που είναι σοβαροί, για έναν πόλεμο μικρής διάρκειας, αντιθέτως έχουμε αρχίσει να  μιλάμε όχι μόνο για το τέλος του ’23, μερικοί μιλούν ακόμα και για ’24 ή ακόμα και για τις εκλογές στην Αμερική. Αυτό που έχει σημασία είναι να καταλάβουμε το εξής: αν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες και η Αμερική είναι μαζί μέσα στο πλαίσιο της ελευθερίας και της δημοκρατίας σε σχέση με αυτή την αντιπαράθεση δεν είναι τυχαίο, γιατί καταλαβαίνουν ότι υπάρχει μία επεκτατική βούληση και δεν είναι τυχαίο επίσης που η Τουρκία πάει όλο και πιο στενά με τη Ρωσία, παρόλο που προσπαθεί βέβαια να πατήσει πάνω σε δύο βάρκες. Αυτό που είναι ξεκάθαρο σ’ όλο αυτό το πλαίσιο είναι ότι η θέση της Ελλάδας είναι λαμπρή, είναι φωτεινή, το βλέπουν όλοι πώς συμμετέχουμε κι εμείς σ’ αυτή την προσπάθεια της αντιπαράθεσης μεταξύ της ελευθερίας  ενάντια σε μια μορφή τεχνητής ειρήνης που ουσιαστικά είναι μία καταπάτηση των ανθρώπων. Βλέπουμε τις νέες καταδίκες μέσα στην Ρωσία για όλους αυτούς τους ανθρώπους που προσπαθούν να πουν ότι αυτός ο πόλεμος δεν έχει νόημα, βλέπουμε επίσης τη φθορά που υπάρχει εντός της Ρωσίας και βλέπουμε επίσης ότι όλη αυτή η προπαγάνδα ότι δεν μπορεί να χτυπηθεί η Ρωσία, ουσιαστικά ανατρέπεται απλώς από τη δράση των drones. Αλλά θα ‘ταν καλό να έχουμε στο μυαλό μας ότι, όταν αναρωτιόμαστε για το πώς μπορεί να είναι το μέλλον, το πιο σημαντικό είναι να το δημιουργούμε. Άρα το μέλλον που θέλουμε σ’ αυτή την περιοχή και γενικότερα στην Ήπειρο, θέλουμε όντως να είμαστε μία ελεύθερη Ευρώπη και να μην είμαστε κάτω από κάποια ομπρέλα, όποια και να είναι, θέλουμε να έχουμε ισχυρές συμμαχίες, αλλά να μην είμαστε εξαρτώμενοι. Κατά συνέπεια η δράση μας είναι αυτή που θα μας χαρακτηρίσει.