Είναι καλό να μη μιλάμε θεωρητικά όταν πρόκειται για τουρκικές παραβιάσεις της συνθήκης της Λωζάνης. Πρέπει να καταλάβουμε το εξής, ότι όταν μιλάμε γενικόλογα, δεν ξέρει κάποιος αν αυτό που λέμε έχει σημασία ή όχι. Αλλά άμα πούμε ότι η Τουρκία παραβιάζει το Άρθρο 2, το  Άρθρο 14, το Άρθρο 27,  το Άρθρο 38, το 39, το 40, το 41, το 42 και το 43, καταλαβαίνουμε ότι τότε ο καθένας έχει πρόσβαση σ’ αυτά τα άρθρα και μπορεί να τα αναλύσει.  Άμα τα αναλύσει θα καταλάβει ότι όντως υπάρχει ένα τεχνικό θέμα, εφόσον υπάρχει μία παραβίαση επίσημη αυτών των άρθρων, ενώ δεν υπάρχει καμιά παρατήρηση.  Άρα πρακτικά σημαίνει ότι μπορούμε να έχουμε μια συνθήκη, η οποία δεν είναι καλή βέβαια για την Ελλάδα, έχει τροποποιηθεί από άλλες συνθήκες στη συνέχεια και έχουμε ανθρώπους που στην Ελλάδα λένε ότι δεν μπορεί να αλλάξει.  Άρα ένα χειροπιαστό παράδειγμα πάλι είναι ότι όταν έγινε η αλλαγή από το Άρθρο 20 και 21 λόγω της Συνθήκης Ζυρίχης- Λονδίνου, δεν είπε κάποιος κάτι και δεν είπε ότι υπήρχε μια παραβίαση εφόσον ήταν κάτι το αποδεκτό, τουλάχιστον για εκείνη την εποχή. Πρέπει όμως να καταλάβουμε κι εμείς ότι αυτό μπορεί να γίνει συνεχόμενα, δηλαδή να υπάρχουν τροποποιήσεις από τη στιγμή που τα μέλη συμφωνούν. Πρακτικά σημαίνει ότι μπορεί να υπάρχουν αλλαγές, αν το θέλουμε, αλλά αν υπάρχουν παραβιάσεις και δεν μιλάμε καθόλου γι’ αυτές, τότε παραμένουν οι παραβιάσεις και τηρείται η συνθήκη ενώ δεν έχει νόημα. Όταν έγινε η μεγάλη αλλαγή, όπως αναφερθήκαμε και σε προηγούμενο βίντεο, σε σχέση με τη Συνθήκη Παρισίων το 1947, πάλι έλεγαν ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι και τελικά έγινε και καθιερώθηκε. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας κι αυτό που έλεγε ο Clemenceau, ότι οι συνθήκες, ειδικά οι συνθήκες ειρήνης, δεν γράφονται για να τις υπογράψουμε και να τελειώσει ο πόλεμος, είναι πιο πολύ για να έχουμε τα νέα δεδομένα ενός νέου πολέμου. Είναι ακριβώς  το ίδιο πράγμα που μπορούμε να δούμε στο σκάκι. Όταν βλέπετε μία παρτίδα που είναι στημένη εξαρχής, μπορείτε να θεωρείτε ότι είναι το τέλος μιας προηγούμενης, αλλά μπορεί βέβαια να είναι και η αρχή της επόμενης. Αν το δούμε με αυτόν τον τρόπο και δούμε τις συνθήκες, τη μία μετά την άλλη, θα καταλάβουμε ότι έχουν μια δυναμική, ότι η μία επηρεάζει την άλλη, η μία απορρέει από την άλλη και τότε πρέπει να δούμε αυτή τη δυναμική μ’ έναν τρόπο διαφορετικό απ’ το να κοιτάζουμε τις συνθήκες σαν να είναι στατικές κι ότι δεν μπορούν να τροποποιηθούν. Στην πραγματικότητα υπάρχει κάτι το ανάλογο, όπως κάνουμε τις τροπολογίες σ’ ένα Σύνταγμα. Το Σύνταγμα παραμένει Σύνταγμα, αλλά αλλάζει συνεχώς. Οι συνθήκες αλλάζουν από τη στιγμή που τα μέρη συμφωνούν. Όμως αν τα μέρη δεν λένε τίποτα, παρόλο που υπάρχει  η παραβίαση της συνθήκης, αυτή παραμένει η ίδια θεωρητικά, κατά συνέπεια υπάρχει μια πίεση σε μερικά άρθρα, αλλά δεν υπάρχει η ίδια ανάλογη πίεση σε άλλα άρθρα, έτσι ώστε να την ακυρώσουν. Συνοπτικά αυτό θέλει να πει ότι άμα εξετάσουμε πραγματικά τα άρθρα που παραβιάζει η Τουρκία συστηματικά από τη Συνθήκη της Λωζάνης, θα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να της το πούμε και να πούμε πώς μπορεί να μιλάει συνεχώς γι’ αυτή τη συνθήκη και για το γεγονός ότι δεν την ακολουθεί η Ελλάδα σε συγκεκριμένα σημεία, ενώ η ίδια την παραβιάζει ασύστολα χωρίς κανένα πρόβλημα. Καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει μία συνοχή σκέψης και στην πραγματικότητα η Τουρκία χρησιμοποιεί μόνο μερικά άρθρα, αυτά που τη συμφέρουν, για να εκδηλώσει τις θέσεις της, αλλά στην πραγματικότητα είτε ακολουθούμε μία συνθήκη εξ ολοκλήρου, αλλά δεν μπορούμε να πούμε τίποτ’ άλλο είτε ακολουθούμε μόνο επιμέρους τη συνθήκη και τότε δεν μπορούμε να πούμε ότι την ακολουθούμε και κατά συνέπεια μπορεί να υποστούμε το κόστος να μας κατηγορήσει και ο άλλος ότι δεν ακολουθούμε εξ ολοκλήρου τη συνθήκη. Με αυτά τα δεδομένα καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει ένα άνοιγμα στρατηγικό για την Ελλάδα.