Το πρόβλημα με τις ουσίες και τη χρήση τους προέρχεται από ένα απλό γεγονός. Είναι ότι οι  περισσότεροι χρήστες δεν έχουν κοιτάξει φιλοσοφικά τι σημαίνει η ουσία, η ουσία της ζωής. Άρα εξετάζουν τη ζωή τους πιο πολύ κάνοντας μια προβολή, παίρνοντας λοιπόν την ύπαρξη και θεωρώντας ότι είναι από μόνη της μια ζωή. Δεν βλέπουν  τη διαφορά μεταξύ της ύπαρξης και της ζωής. Θεωρούν ότι αν υπάρχει ένας τρόπος εύκολος, όπως η χρήση ουσιών για να αλλάξουν τα δεδομένα τους, αυτό επαρκεί και δεν βλέπουν τις επιπτώσεις. Αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας εkφυλισμός. Η ζωή δεν είναι απλώς η ύπαρξη, η ζωή είναι κάτι άλλο και υπάρχει μέσα και το θέμα της θέλησης, υπάρχει βέβαια και το πλαίσιο της πίστης.
Όταν το κοιτάζουμε με αυτόν τον τρόπο, καταλαβαίνουμε ότι η έλλειψη αφιέρωσης, μελέτης και σπουδής πάνω στο θέμα της ουσίας της ζωής, είναι αυτή που προκαλεί μια τάση για τη χρήση ουσιών. Όταν βλέπουμε αυτά τα επίπεδα, δηλαδή το θέμα της ύπαρξης, το θέμα της ζωής και θα μπορούσαμε να πούμε και το θέμα της υπέρβασης για ακόμα πιο μετά, τότε καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι απλώς ένα μεταφυσικό πρόβλημα, είναι ένα πρόβλημα το οποίο είναι πρακτικό, το οποίο έχει επιπτώσεις και έχει επιπτώσεις και πάνω στο θέμα της θέλησης γιατί άμα βλέπουμε τα πράγματα με αυτόν τον τρόπο, έχουμε μια τάση να είμαστε παθητικοί κι όχι ενεργητικοί, περιμένουμε ένα μέλλον που θα είναι διαφορετικό, ενώ ουσιαστικά παράγουμε το ίδιο και δεν κάνουμε μια κίνηση, δεν κάνουμε μια υπέρβαση για να δημιουργήσουμε ένα νέο μέλλον το οποίο θα ήταν θεμιτό. Αν υπάρχει όμως η θέληση, αν υπάρχει η πίστη ότι αυτό γίνεται, ότι μπορεί να γίνει, τότε γίνεται τελικά κι αλλάζει τα δεδομένα. Άρα η ουσία της ζωής, αυτό είναι το παράδοξο της ιδέας, είναι ότι αυτή αλλάζει τα δεδομένα της ύπαρξης και αυτός ο τρόπος, θα μπορούσαμε να πούμε κάπως φιλοσοφικός αλλά είναι και υπαρξιακός, μας επιτρέπει να αποφεύγουμε τη χρήση των ουσιών για να είναι ένα υποκατάστατο μιας ύπαρξης η οποία δεν έχει νόημα από μόνη της γιατί δεν έχει φτάσει στο επίπεδο της ζωής. Αν δεν υπάρχει διαφοροποίηση σε σχέση με τον θάνατο, σε σχέση με τον κίνδυνο, σε σχέση με την υπέρβαση,  τότε δεν είναι κατανοητή αυτή η έννοια και δεν λειτουργεί καταλυτικά.
Η ουσία της ζωής είναι ότι ουσιαστικά η ψυχή είναι ο πυρήνας της ζωής. Κι όταν ασχολούμαστε μόνο με την ύπαρξη, δεν ασχολούμαι καθόλου με την ψυχή, σημαίνει ότι μου λείπει κάτι κι αυτό που μου λείπει είναι το θεμέλιο. Το θεμέλιο αυτό, αν το καταλάβουμε σωστά, θα καταλάβουμε ότι η ζωή είναι απλώς μια επέκταση αυτού του πυρήνα και η ύπαρξη είναι απλώς η επιφάνεια της επέκτασης. Άμα αναθεωρήσουμε τα δεδομένα και τα δούμε με αυτόν τον τρόπο, θα καταλάβουμε ότι όσο πιο πολύ ασχολούμαστε με την ουσία της ζωής, τόσο πιο πολύ θωρακίζουμε τη ζωή διότι ξέρουμε ότι λειτουργεί σαν πρώτο επίπεδο της ύπαρξης και γι’ αυτόν τον λόγο μετά είμαστε ανθεκτικοί σε επίπεδο ύπαρξης.