Στα ελληνοτουρκικά είναι καλό να είμαστε πάντοτε ξεκάθαροι. Τώρα που έγινε η συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών,  ξέρουμε ακριβώς τι έγινε, καταλαβαίνουμε ότι επί της ουσίας δεν έγινε απολύτως τίποτα, αλλά τα θετικά μηνύματα για το απολύτως τίποτα είναι το κλασικό όταν μιλάμε για επικοινωνιακά. Μπορεί επίσης να βλέπουμε στις τουρκικές εφημερίδες ότι υπάρχει μια μεγάλη αποδοχή απ’ αυτό που έγινε. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι δεν έγινε τίποτα το ουσιαστικό και από τη δική μας την πλευρά σημαίνει πρακτικά είναι ένα πλαίσιο win-win. Και οι μεν και οι δε είναι κερδισμένοι γιατί, επειδή δεν έγινε τίποτα, επειδή φάνηκε ότι όλοι θέλουν να κάνουν κάτι, είναι σημαντικό. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε όμως είναι ότι οι διαφορές μας με την Τουρκία δεν μπορούν ν’ αλλάξουν ακόμα κι αν υπάρχουν καλές σχέσεις, υποτίθεται, μεταξύ των υπουργών Εξωτερικών. Άρα αυτό που γράφτηκε με τη μονοκοντυλιά είναι πολύ ξεκάθαρο. Υπάρχει ένα παρελθόν, υπάρχει μια αντιπαράθεση, υπάρχει συνεχόμενα ο επεκτατισμός της Τουρκίας και θεωρεί ότι η Ελλάδα είναι απλώς μια μικρή χώρα που πρέπει να τη διαχειριστεί με κάποιον τρόπο.     Αυτό που έχει σημασία είναι ότι δεν μιλάμε ακόμα για πράγματα που αφορούν την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα επί της ουσίας. Αυτό σημαίνει επίσης ότι πρέπει πάντοτε να έχουμε στο μυαλό μας ότι άμα πρέπει να πάμε στο Διεθνές Δικαστήριο, πρέπει πρώτα η Τουρκία να υπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας, να το κυρώσει και μετά να συμφωνήσουμε πάνω στα θέματα στα οποία διαφωνούμε έτσι ώστε η απόφαση να είναι τελεσίδικη. Απ’ τη στιγμή που δεν κάνουμε αυτό, πρέπει να έχουμε πάντοτε στο μυαλό μας  ότι άμα μπούμε σε μια διαπραγμάτευση που δεν παίζει το Δικαστήριο κι είναι μόνο μεταξύ μας, τότε όλα μπορούν να γίνουν και αυτό δεν είναι θετικό, διότι άμα δώσουμε περισσότερα απ’ ό,τι πρέπει, σίγουρα θα τα πάρει η Τουρκία χωρίς κανένα πρόβλημα και χωρίς ούτε ενδοιασμούς ούτε ενοχές. Πρέπει λοιπόν να συνεχίσουμε την πορεία μας πάνω στο Δίκαιο της Θάλασσας, στο Διεθνές Δίκαιο, δεν πρέπει να κάνουμε πίσω ούτε σε θέματα που αφορούν τη Συνθήκη της Λωζάνης, θα πρέπει να προωθούμε πολύ πιο δυναμικά τη Συνθήκη Παρισίων, γιατί απ’ ό,τι φαίνεται η Τουρκία την ξεχνάει, ξεχνάει βέβαια και τη συμφωνία της με την Ιταλία. Άρα όταν κοιτάζουμε ακόμα και το θέμα της συμφωνίας της  Συνθήκης Λωζάνης, πρέπει να καταλάβουμε ότι η Τουρκία διαβάζει μόνο μερικώς μερικά άρθρα και δεν κοιτάζει ποτέ τι πρέπει να κάνει κι αυτή. Εμείς ποτέ δεν την κατηγορούμε για τα άρθρα που καταπατά, ενώ θα έπρεπε για να είναι ξεκάθαρο το πλαίσιο. Άρα εμείς κάνουμε ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, συνεχίζουμε να τηρούμε τη Συνθήκη Λωζάνης λέγοντας ότι εμείς την ακολουθούμε πιστά, όπως είναι γραμμένη, δεν λέμε ότι η Τουρκία δεν την ακολουθεί και δεν λέμε βέβαια ότι επιλέγει μόνο μερικώς μερικά άρθρα για να μπορεί να μας κατηγορήσει και πρέπει πάντοτε εμείς να βρισκόμαστε σε μία άμυνα. Άρα για να είμαστε ξεκάθαροι πάνω σ’ αυτό, πρώτα η Συνθήκη Παρισίων για να δούμε πώς παίζουμε πάνω σ’ αυτό, μετά τι γίνεται σε επίπεδο Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και τι επιτρέπει η Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών, για να είμαστε κι εδώ ξεκάθαροι και κάθε φορά που υπάρχει ένα σημείο, πρέπει να δείχνουμε και να αναδεικνύουμε ότι η Τουρκία δεν τηρεί μερικά άρθρα με τρόπο συγκεκριμένο και συνεχόμενο. Άμα μπούμε σ’ αυτή τη λογική, τότε τα πράγματα θα είναι πιο ξεκάθαρα. Κι όταν βλέπουμε, ας πούμε, και για το θέμα της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας σε σχέση με την Ευρωπαϊκή  Ένωση που κανένας στην πραγματικότητα δεν τη θέλει, δεν είναι και τόσο σοφό να λέμε ότι εμείς δεν έχουμε κανένα θέμα. Άρα είναι πολύ απλό. Πρέπει να κοιτάξουμε ποια είναι τα συγκεκριμένα θέματα, αυτά να τα υποστηρίζουμε με επιχειρηματολογία κι όχι απλώς να το λέμε, να μην το βουλώνουμε όταν υπάρχει ένα πρόβλημα, γιατί αλλιώς το εκμεταλλεύεται η Τουρκία και να ξεκαθαρίσουμε ότι το πλαίσιο της ΑΟΖ είναι σημαντικό σε μερικά σημεία, σε άλλα σημεία δεν υπάρχει καν γιατί είμαστε σε αποστάσεις που είναι τόσο μικρές που δεν μπαίνει καν το πλαίσιο της ΑΟΖ. Άρα για να είμαστε ξεκάθαροι για όλο το Αιγαίο, δεν είναι αυτό το θέμα. Μετά όταν βλέπουμε πώς παίζει με τα 3 μίλια, τα 6 ναυτικά μίλια και τα 12 ναυτικά μίλια η Τουρκία, πρέπει κι εμείς να είμαστε πολύ συγκεκριμένοι γιατί μιλάμε για ένα Δίκαιο της Θάλασσας που έχουμε υπογράψει το 1982, που έχουμε κυρώσει το ’95, που έχουμε και νομοθεσία πάνω σ’ αυτό σε εθνικό επίπεδο και είμαστε πολύ ξεκάθαροι, μόνο η Τουρκία δεν είναι ξεκάθαρη. Άρα όταν ακούω επίσης ότι συζητάμε για το Κυπριακό και λέμε τι δεν λέμε, ενώ ξέρουμε ακριβώς ποιος έχει κάνει την εισβολή, ποιος παραβιάζει τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, για ποιο πράγμα συμφωνούμε επί του πρακτέου όσον αφορά την εισβολή της Κύπρου; Και το άλλο, πρέπει να καταλάβουμε ότι μπορεί να υπάρχουν μειονότητες, αλλά δεν είναι εθνικές μειονότητες. Και αυτό πρέπει να το έχουμε στο μυαλό μας και να το αναδεικνύουμε αλλιώς μπερδευόμαστε και μερικές φορές ξεχνιόμαστε. Γιατί άμα διαβάζουμε σωστά τα άρθρα από τις συνθήκες, ξέρουμε ακριβώς τι έχει γίνει.
Περιληπτικά λοιπόν μπορεί να πούμε το εξής.  Η συνάντηση έγινε, υποτίθεται ότι είναι για να προετοιμάσει μία συνάντηση η οποία ούτως ή άλλως θα γινόταν ανεξάρτητα, λόγω των Ηνωμένων Εθνών και λόγω της ετήσιας συνέλευσης και πρέπει να δούμε ότι εδώ δεν έγινε τίποτα  για να μη δυναμιτίσει  την επόμενη, αλλά επί της ουσίας δεν έγινε τίποτα, άρα τα θετικά σχόλια είναι απλώς γενικολογίες, τίποτ’ άλλο. Πρέπει λοιπόν να είμαστε ξεκάθαροι, δεν υπάρχει ένα βήμα πίσω αλλά ούτε ένα βήμα μπροστά και αυτό μπορεί να είναι και όφελος γιατί καταλαβαίνουμε ότι άμα δεν μπούμε σ’ ένα πλαίσιο διαιτησίας με το Δικαστήριο και με το Δίκαιο της Θάλασσας, τότε άμα παίζουμε μόνο διμερώς μεταξύ μας, ξέρουμε και με άλλες χώρες τι έχει γίνει και ξέρουμε ποια ήταν τα αποτελέσματα με την Ελλάδα.