Έχουμε καιρό που εξηγούμε ότι  δεν έχει κανένα νόημα να συζητάμε με την Τουρκία με μία βάση η οποία είναι σίγουρα πολιτικά ορθή, αλλά δεν είναι τεκμηριωμένη στρατηγικά, δηλαδή να πάμε στο Δικαστήριο στη Χάγη και να βρούμε τις διαφορές μας. Η εξήγηση από την πλευρά μας είναι πάρα πολύ απλή, η Τουρκία δεν έχει υπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας και των  Ωκεανών, δεν το έχει βέβαια κυρώσει, δεν έχει θεσπίσει την ΑΟΖ της, έχει κάνει μόνο συμφωνίες υφαλοκρηπίδας στη Μαύρη θάλασσα και θεωρεί ότι όλο το πλαίσιο είναι απαράδεκτο.  Κατά συνέπεια, επειδή είναι μία απαίτηση από το  δικαστήριο να υπάρχει η απόδειξη της αποδοχής της αρμοδιότητας του δικαστηρίου,  αυτό δεν ισχύει από την πλευρά της Τουρκίας. Άρα πρέπει να φανταστούμε τώρα ότι θα πρέπει να το υπογράψει, θα πρέπει να το κυρώσει και στη συνέχεια να συμφωνήσουμε πάνω στις διαφωνίες μας. Χαιρόμαστε ιδιαίτερα που ακόμα και ο Πρωθυπουργός επιτέλους είπε μ’ έναν τρόπο ξεκάθαρο ότι είναι πολύ μακριά η Χάγη και όταν συζητάμε για το δικαστήριο θα είναι απλώς σ’ ένα βαθύ μέλλον και θα το συζητήσουμε ακόμα για πολύ καιρό. Αυτό που έχει σημασία είναι να μην υπάρχουν ψευδαισθήσεις. Δεν είναι καθόλου το ίδιο αυτό που γίνεται με την Τουρκία και με την Αλβανία. Η Αλβανία έχει υπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας, το έχει κυρώσει, λειτουργεί μέσα σε αυτό το πλαίσιο και μπορούμε όντως να συζητήσουμε σοβαρά για μία οριοθέτηση μεταξύ μας ή ακόμα και μέσω του δικαστηρίου. Με την Τουρκία  αυτό δεν ισχύει. Άρα τώρα έχουμε επίσημα αυτή τη δήλωση που διευκρινίζει ότι όλο το πλαίσιο πάνω στο οποίο βασίζονται πολλοί αναλυτές για να πούνε πώς θα πάμε στη Χάγη, πώς θα το παρουσιάσουμε, τι θα κερδίσουμε, τι μπορούμε να χάσουμε, καταλαβαίνουμε ότι είναι εντελώς ένα λανθασμένο πλαίσιο. Επιπλέον θα ήθελα να διευκρινίσω ότι όσον αφορά το θέμα της υφαλοκρηπίδας, πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους ότι είναι μίας παλιάς νοοτροπίας, ακόμα δεν έχουν μπει μερικοί  στο θέμα της ΑΟΖ, ενώ πολλές χώρες έχουν όχι μόνο μπει μέσα στο πλαίσιο της ΑΟΖ, αλλά ουσιαστικά αδιαφορούν πλέον για το πλαίσιο της υφαλοκρηπίδας. Επιπλέον πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας πάντοτε τις δύο αποφάσεις του δικαστηρίου όσον αφορά στη Μάλτα και στην Λιβύη και βέβαια τη δεύτερη υπόθεση, γιατί η πρώτη έγινε το ’82, η δεύτερη το ’85 με την Τυνησία για τη Λιβύη. Άρα στις δύο περιπτώσεις οι νησιωτικές χώρες δεν πέτυχαν αυτό που ήθελαν και πρέπει να καταλάβουμε τώρα ότι αυτό αποτελεί δεδικασμένο. Άρα όταν το συζητάμε για λόγους πολιτικής ορθότητας, μπορεί να έχει κάποιο νόημα πολιτικά, μπορεί να έχει κάποιο νόημα για το Υπουργείο Εξωτερικών, αλλά για την ουσία του θέματος δεν έχει κανένα νόημα και πρέπει να κοιτάξουμε τα πράγματα εντελώς διαφορετικά και σε στρατηγικό επίπεδο. Κατά συνέπεια, όταν ακούμε επίσης ότι ούτως ή άλλως δεν θα υπάρχει καμία αναφορά σε ζητήματα εθνικής κυριαρχίας και ακεραιότητας, είναι πάλι κάτι που μας ευχαριστεί, γιατί πολλά έχουν ειπωθεί γι’ αυτό το θέμα, όπως και για τα κυριαρχικά δικαιώματα, πρέπει να καταλάβουμε ότι οι θέσεις μας είναι ξεκάθαρες, τόσο σε επίπεδο Διεθνούς Δικαίου, όσο και όσον αφορά το Δίκαιο της Θάλασσας και των Ωκεανών, επιπλέον δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποχωρήσουμε σε κανένα σημείο, ούτε κυριαρχικό, ούτε κυριαρχίας και κατά συνέπεια οι συζητήσεις που γίνονται δεν έχουν νόημα σε βάθος, άμα κοιτάξουμε τις διεκδικήσεις της Τουρκίας, Είδαμε τι έκανε η Τουρκία με το τουρκολιβυκό μνημόνιο, είδαμε το κάναμε εμείς με την μερική οριοθέτηση με την Αίγυπτο, έτσι το σβήσαμε εντελώς από τον χάρτη και ήταν μία απόλυτη αποτυχία από την πλευρά της Τουρκίας. Άρα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στις δηλώσεις μας, πρέπει να ξεκαθαρίζουμε το πλαίσιο έτσι ώστε να μπορούμε να συζητάμε πρακτικά και στρατηγικά για κάτι το συγκεκριμένο, χωρίς να παραμένουμε συνεχώς πάνω στο θέμα της πολιτικής ορθότητας, γιατί στο τέλος καταλαβαίνουμε ότι δεν έχει βάθος. Αυτό που έχει σημασία είναι να καταλάβουμε το μέγεθος της Τουρκίας ότι είναι πολύ μικρότερο απ’ ότι πιστεύει και απ’ ότι πιστεύουν οι δικοί μας οι ραγιάδες, ότι η Τουρκία δεν μπορεί να παίξει όπως να  ΄ναι ούτε με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε με το ΝΑΤΟ, δεν υπάρχει λοιπόν λόγος να παραχωρήσουμε απολύτως τίποτα στην Τουρκία, γιατί δεν έχει το πάνω χέρι και αντιθέτως είναι η Ελλάδα που έχει κυρίαρχη στρατηγική πάνω σε αυτά τα θέματα και γι’ αυτό πρέπει να την αξιοποιήσει και να μην οπισθοχωρεί τουλάχιστον για το φαίνεσθαι, γιατί δεν έχει νόημα ούτως ή άλλως σε βάθος χρόνου.