Φαντάζομαι τώρα πως έγινε κατανοητό σε όλους ότι υπάρχει ένα μεγάλο παιχνίδι που παίζεται γύρω από το θέμα της αποστρατικοποίησης των ελληνικών νησιών. Η Τουρκία επιμένει πάνω σ’ αυτό το θέμα θεωρώντας ότι έτσι ακολουθεί τη Συνθήκη της Λωζάνης, αλλά ούτως ή άλλως παίζουμε με αυτόν τον τρόπο και με τη Συνθήκη Παρισίων του ’47. Από την πλευρά της Ελλάδος ξέρουμε όλοι ότι τα νησιά μας πρέπει να είναι στρατιωτικοποιημένα με την έννοια τουλάχιστον την ελάχιστη της άμυνας για να υπάρχει μια καθυστέρηση σε περίπτωση επίθεσης και να μπορέσουμε ουσιαστικά να τα ενισχύσουμε αν χρειαστεί αυτή η ανάγκη. Αυτό όμως που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι έχουμε πολλές δηλώσεις κι από τουρκικές εφημερίδες και ακόμα και από τη δική μας την πλευρά, που είναι σχετικά παράξενες, γιατί κάνουν ανακοινώσεις σαν να έχει τελειώσει το θέμα της στρατικοποίησης, σαν να έχει αποφασιστεί ότι δεν θα ενισχύουμε πια τα νησιά ή ακόμα δηλώσεις του τύπου «θα ξαναβάλουμε στρατό στα νησιά από τη στιγμή που θα κάνουμε μία διαπραγμάτευση για θέματα ναυσιπλοΐας με την Τουρκία». Αυτό που έχει σημασία, για να καταλάβουμε όλοι τι γίνεται, είναι ότι πρέπει τα νησιά μας να έχουν μία άμυνα η οποία να είναι αποτελεσματική, πρέπει αυτό να λειτουργεί σαν μία ασπίδα σε σχέση με τον επεκτατισμό της Τουρκίας, δεν πρέπει να κάνουμε ούτε βήμα πίσω πάνω σ’ αυτά τα θέματα γιατί είναι πολύ σημαντικό για τον λαό μας και πρέπει επίσης να καταλάβουν, ειδικά οι δικοί μας στα Δωδεκάνησα, ότι δεν πρόκειται η Ελλάδα να παίξει ένα παιχνίδι παράξενο σε διαπραγματεύσεις και ουσιαστικά να κάνει πίσω γι’ αυτό το θέμα. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, όπως είναι και στη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών. Είναι απαραίτητο να λειτουργούμε σε αυτό το πλαίσιο. Μπορεί η Τουρκία να δηλώνει ό,τι θέλει, μπορεί να προσπαθεί να πιέσει ή ακόμα να παρερμηνεύει κινήσεις έτσι ώστε να στηρίζει τα δικά της μ’ έναν τρόπο που δεν έχει καμία σχέση με λογική, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι εμείς πρέπει να είμαστε λογικοί, ορθολογικοί, να απαντάμε πάντοτε στρατηγικά, πάντοτε μέσα σ’ ένα γενικό πλαίσιο, όπως είναι το Δίκαιο της Θάλασσας και των Ωκεανών αλλά βέβαια και το Διεθνές Δίκαιο, αλλά ποτέ να μην κάνουμε ένα βήμα πίσω  πάνω στο θέμα των Δωδεκανήσων, τα οποία Δωδεκάνησα τα αποκτήσαμε ακριβώς με τη Συνθήκη Παρισίων του ’47, γιατί η Ελλάδα πάλεψε από τη σωστή πλευρά της Ιστορίας και έγινε αυτή η κίνηση για τα Δωδεκάνησα, όπως το άξιζε η Ελλάδα.