Όταν θέλουμε να πάρουμε μία στρατηγική απόφαση είναι σημαντικό να δούμε αν το αποτέλεσμα θα είναι αναστρέψιμο ή όχι. Άμα δεν είναι αναστρέψιμο, τότε είμαστε μέσα σ’ ένα στρατηγικό πλαίσιο. Άμα είναι αναστρέψιμο, μπορεί να κάνουμε κι ένα λάθος, απλώς κάνουμε  και ένα πείραμα, το διορθώνουμε και δεν έγινε και κάτι το σημαντικό, εννοώ. Όταν όμως είναι στρατηγική απόφαση, το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε πρόσβαση στο μέλλον για να δούμε αν θα υπήρχαν κι άλλα δεδομένα, τουλάχιστον αυτό πιστεύουμε. Άρα θεωρούμε με τα δεδομένα που έχουμε εκείνη τη στιγμή και σίγουρα μερικά του παρελθόντος πώς μπορούμε να πάρουμε μία απόφαση που αν είναι σωστή. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό θα το κάνουμε με τη νοημοσύνη που διαθέτουμε εκείνη τη στιγμή, με τη μνήμη που διαθέτουμε εκείνη τη στιγμή και ουσιαστικά δεν χρησιμοποιούμε όλα όσα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αν έχουμε πρόσβαση σε εξωτερικούς παράγοντες. Και για να είμαι πιο συγκεκριμένος για να μην είναι αφαιρετικό. Η πρόσβαση στη διδασκαλία είναι ένας τρόπος να διαβάσουμε ένα κομμάτι από το μέλλον, δηλαδή να έχουμε πρόσβαση στη μνήμη μέλλοντος. Πχ όταν θέλουμε να λύσουμε ένα πρόβλημα και χρησιμοποιούμε ένα βοήθημα, ένα βιβλίο, στην πραγματικότητα αυτό σημαίνει ότι δεν θέλουμε να τα παρατήσουμε, αλλά χρησιμοποιούμε αυτή τη βοήθεια για να πάμε πιο πέρα. Μπορεί το βιβλίο να μας δώσει μία ιδέα κι εκεί πέρα να λύσουμε το πρόβλημα μ’ έναν τρόπο αποτελεσματικό και να μην υπάρχει πρόβλημα μη αναστρεψιμότητας εφόσον ήταν σωστή η λύση. Το θέμα τώρα είναι ότι άμα υπάρχει μία μεγάλη διάρκεια που μπορεί να διαμορφώσει το πρόβλημα, δηλαδή δέκα χρόνια, είκοσι χρόνια. Πώς θα μπορούμε να αξιολογήσουμε το πρόβλημα και μετά να πούμε ότι μετά από είκοσι χρόνια είχαμε πάρει τη σωστή απόφαση. Ένας τρόπος να λύσουμε αυτό το πρόβλημα είναι η πρόσβαση στη διδασκαλία. Γιατί στη πραγματικότητα εκεί φαίνεται ότι υπάρχει αυτή η μνήμη μέλλοντος, άρα ουσιαστικά είναι σαν να ζητάμε από το μέλλον να βοηθήσει το παρόν, έχοντας τα δεδομένα του παρελθόντος. Με αυτόν τον τρόπο έχουμε ένα feedback ακόμα κι ένα bootstrap και ουσιαστικά μπορούμε να επεκτείνουμε την νοημοσύνη μας με αυτήν την πρόσβαση και ουσιαστικά να δούμε πέρα απ’ αυτό το πρόβλημα, δηλαδή πέρα από τον ορίζοντά του ποια είναι τα άλλα προβλήματα που μπορεί να δημιουργήσει μια λανθασμένη απόφαση. Και τότε αυτό μας επιτρέπει να επιστρέψουμε πίσω και να δούμε ποια είναι τα δεδομένα εκείνης της στιγμής. Θέλουμε πχ να επιλέξουμε έναν δρόμο, δεξιά, αριστερά, πάνω σ’ έναν αυτοκινητόδρομο, μπορεί να είμαστε στις γραμμές του τραίνου κτλ είναι καλό να έχουμε όλον το χάρτη μπροστά μας. Ο χάρτης μπροστά μας μπορεί να μην μας βοηθήσει στο τοπικό επίπεδο, αλλά μπορούμε να μάθουμε πού θα πάμε, εφόσον επιλέξουμε να πάμε δεξιά, αριστερά, αυτές τις επιλογές που έχουμε εκείνη τη στιγμή σ’ αυτό το σταυροδρόμι. Στην πραγματικότητα έχουμε πρόσβαση στη μεγάλη εικόνα. Άρα με τη μεγάλη εικόνα όλοι καταλαβαίνουμε ότι είναι σημαντικό γιατί το παράθυρο του προβλήματος είναι πιο μεγάλο κι έχουμε όλα τα δεδομένα. Αλλά αυτή η μεγάλη εικόνα ισχύει και για τον χρόνο. Δηλαδή να μην την κοιτάζουμε μόνο σαν κάτι που είναι χωρικό, αλλά και σαν κάτι που είναι χρονικό. Η μεγάλη εικόνα θα ήταν να δούμε αν μετά από δέκα χρόνια, αξιολογούσαμε το ίδιο πρόβλημα, αν θα παίρναμε την ίδια απόφαση, θεωρώντας ότι έχουμε όλα τα δεδομένα. Αυτός ο τρόπος που φαίνεται να είναι εξωπραγματικός, είναι αυτό που επιτρέπει η διδασκαλία.