Για να καταλάβουμε πόσο άσχετη είναι η προσέγγιση της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή, αρκεί να δούμε το θέμα της υψηλής στρατηγικής στη Μέση Ανατολή. Άρα το αναλύσαμε και δεν θα το επαναλάβω. Αυτό που έχει σημασία τώρα είναι να καταλάβουμε τι θέλει να κάνει η Τουρκία. Η Τουρκία στο μυαλό της είναι μέσα στο πλαίσιο του νέου Οθωμανικού δόγματος, δεν έχει αντιληφθεί ότι η υψηλή στρατηγική έχει μειώσει αυτήν την δραστηριότητα και από μία αντιπαράθεση μεταξύ όλων των Αραβικών χωρών και του Ισραήλ, μπήκαμε σε μία φάση συμμαχίας Αραβικών χωρών, στη συνέχεια  Παλαιστίνης και όχι με τις Αραβικές χώρες, που είναι μόνο πια παθητικές και στο τέλος καταλήξαμε μόνο με τη Χαμάς που είναι τρομοκρατική οργάνωση. Η Τουρκία στο μυαλό της, θέλει να αναδείξει ακόμα και μέσω του νέου Οθωμανικού δόγματος, την ιστορία της, την οποία έχει ενδιαφέρον γιατί ο Κεμάλ την είχε ξεκόψει και προσπαθούν τώρα να ξεκόψουν με τον Κεμάλ, για να ενισχύσουν τα νέα δεδομένα, αλλά δεν καταλαβαίνουν ότι οι Άραβες θυμούνται πολύ καλά το θέμα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, κατά συνέπεια, θέλουν να αναβιώσουν ένα πράγμα που θεωρείται αρνητικό από τις Αραβικές χώρες της περιοχής, από όλους τους γείτονες και το άλλο που δεν έχουν καταλάβει απ’ ότι φαίνεται οι Τούρκοι είναι ότι, ακόμα κι αν οι Αραβικές χώρες είναι φιλικές προς το θέμα της Παλαιστίνης και όχι ειδικά της Γάζας, γιατί τη Γάζα δεν τη θέλει κανένας, δεν σημαίνει ότι είναι έτοιμες να εμπλακούν σε έναν αγώνα που θα ήταν ενωτικός, γιατί τα έχουν ζήσει ήδη και το ‘48 και το ’67. Όλες οι ήττες που έχουν υποστεί έχουν διαμορφώσει μία κατάσταση εντελώς διαφορετική και κατά συνέπεια, οι γειτονικές χώρες εφόσον δεν θέλουν να παίξουν αυτό το παιχνίδι και το παίζει μόνο το Ιράν και το Κατάρ, δεν θέλουν να δουν την Τουρκία στην περιοχή. Παρ ’όλα αυτά ο Ερντογάν πιστεύει ότι όλοι θα ακολουθήσουν τις ιδέες του και ότι θα μπορέσει να αντιπροσωπεύει τις Αραβικές χώρες στην περιοχή. Είναι εντελώς ένα στρατηγικό λάθος, αν δεν είναι στρατηγικό λάθος είναι καθαρά ένα επικοινωνιακό επιχείρημα, το οποίο δεν μπορεί να λειτουργήσει γιατί πολύ απλά δεν έχει υπόβαθρο και το υπόβαθρο πού θα είχε, είναι αυτό που δεν θέλουν πια οι Αραβικές χώρες. Άρα εξαρχής μπαίνει σ ’ένα πλαίσιο, το οποίο θα τελειώσει αναγκαστικά με μία ήττα αυτής της προσέγγισης, αλλά δεν τον πειράζει, γιατί αυτό που έχει σημασία προς το παρόν, είναι να επικοινωνεί, όσο δεν υπάρχει μία πρακτική δράση. Όταν θα φανεί όμως, ότι δεν υπάρχει μέλλον σε αυτή τη συζήτηση, σιγά-σιγά θα καταλάβουν όλοι ότι η Τουρκία το κάνει πιο πολύ, για να μιλάει για τον εαυτό της στους ψηφοφόρους του Ερντογάν και όχι για να διαμορφώσει μία κατάσταση στην περιοχή.