Οι ξεχασμένες υποσχέσεις προκαλούσαν ένα παράδοξο. Αφού ήταν ξεχασμένες τι νόημα να έχουν πια; Κι όμως η λήθη δεν τις είχε σκεπάσει εντελώς. Ήταν σαν να υπάρχει ακόμα ένα μονοπάτι φωτός μέσα στο σκοτάδι, μια κρυφή διέξοδος…
Τίποτα δεν ήταν σίγουρο πια. Και τα πράγματα είχαν αποκτήσει ένα άλλο νόημα. Δεν υπήρχε μόνο το θέμα των υποσχέσεων αλλά και μια μορφή αδιαφορίας που έπρεπε να ξεπεραστεί για να μη νικήσει η βαρβαρότητα.
Τα πράγματα είχαν φτάσει στα όρια της αμισείας. Έπρεπε να βρεθεί μια διακλάδωση που να δώσει κάποιο νόημα στη συνέχεια, αλλιώς η ζωή θα ήταν μια σειρά από ανεξάρτητα γεγονότα λόγω έλλειψης συνοχής.
Όσο παράξενο κι αν ήταν αποτελούσε ένα εμπόδιο για τη ζωγραφική. Σαν να ένιωθε την απουσία της εικαστικής παρέμβασης. Ενώ τα σκίτσα συνέχιζαν να γεμίζουν τα τετράδια ήταν σαν να μην έβλεπαν τις συνέπειες των πράξεων.
Οι ξεχασμένες υποσχέσεις παρέμειναν στη σκέψη του.
Έτσι ξανασταυρώθηκε η ψυχή.