Πολλοί δυσκολεύονται να φανταστούν έναν πολλαπλό χώρο που επιτρέπει την πολλαπλή άποψη του κόσμου, ενώ αυτός ο χώρος είναι η πινακοθήκη. Αυτό σκέφτηκε μέσα στο κάστρο βλέποντας όλους τους πίνακες που αποτελούσαν τα ανθρώπινα παράθυρα των τοίχων. Κάθε πίνακας ήταν κι ένα βλέμμα στον κόσμο, ένας μικρόκοσμος στον κόσμο του κάστρου που έδινε πρόσβαση στον μακρόκοσμο. Όλα έμοιαζαν με μία εφαρμογή της θεωρίας πολλαπλών κόσμων εντός του κάστρου. Δεν ήταν μόνο τοπία, αλλά και προσωπογραφίες. Ήταν το κοσμικό ανάλογο των αγιογραφιών της εκκλησίας. Ήταν ένα τρόπος να βλέπει το ίχνος των διαχρονικών σχέσεων που λειτουργούσαν ως κράματα ψυχών για τον εμπλουτισμό του κάστρου. Η πινακοθήκη δεν ήταν απλώς ένας εκθεσιακός χώρος, αλλά κομμάτια πολλαπλής ζωής χάρη στην πολυκυκλικότητα. Θυμήθηκε και την έκθεση που συνοδευόταν από κομμάτια μουσικής για να έχει ο θεατής μία εικόνα ολοκληρωμένη. Ήταν το ίδιο και στο κάστρο με τη στρατηγική και την ιστορία. Κι έτσι φαινόταν ότι η στρατηγική αποτελούσε γέφυρα μεταξύ της ιστορίας και της αρμονίας. Διότι η πινακοθήκη ήταν το πεδίο του πλαισίου της αρμονίας. Την είχε σκεφτεί από την αρχή για τις ψυχές, ακόμα κι αν αυτές το έμαθαν μόνο εκ των υστέρων.