Κανένα κρασί δεν άξιζε να του δώσει τόση σημασία, διότι το δώρο δεν είχε ποτέ την εμβέλεια του αντίδωρου. Ήταν σαν το τριαντάφυλλο του μικρού πρίγκιπα που άξιζε την τεράστια αγάπη του. Αλλά δεν πείραζε γιατί δεν κρατούσε κακία, ακόμα κι αν υπήρχε απουσία κάθε ανταπόκρισης. Το κρασί είχε τη συμπεριφορά του αχάριστου που νόμιζε ότι δεν ώφειλε τίποτα σε κανέναν, ενώ ήταν το δημιούργημα του ανθρώπινου χεριού κι όχι ένα γνήσιο προϊόν της φύσης. Δεν υπήρχε κανένα τριαντάφυλλο τέτοιας ποικιλίας. Ήταν δημιούργημα του μικρού πρίγκιπα, αλλά αυτός δεν είχε πει ποτέ τίποτα. Το κρασί ήθελε να γίνει η γευσιγνωσία χωρίς να ζητήσει τίποτα. Δεν μπορούσε καν να φανταστεί την έννοια ότι θα έχανε χρόνο μαζί του. Είχε αυτό το θράσος ή την άγνοια της πλαστής αυτοπεποίθησης. Έτσι έγινε κι η δοκιμή. Έπιασε το ποτήρι, όπως θα κρατούσε ένα τριαντάφυλλο. Έκανε την κλασική περιστροφή κι έσπασε τη μύτη του με το άρωμά του, σαν να ήταν η αρχή του κόσμου. Ύστερα μόνο το δοκίμασε σαν να έδινε το φιλί της ψυχής σε χείλη που δάκρυζαν κι ένιωσε μέσα του αυτή την πηγαία αγάπη και γι’ αυτό αποφάσισε να μην το φτύσει και κατάπιε κάθε σταγόνα για να ανήκει πια στο είναι του και να μην χαθεί στη λήθη της κοινωνίας της αδιαφορίας.