Ήταν ήδη δύσκολο για κάποιον να επινοήσει ότι υπάρχει κάτι πέρα της αδιαφορίας. Αλλά τι να πει κανείς για την αχαριστία; Σίγουρα μερικοί έβλεπαν ότι ήταν ένα αμάρτημα, αλλά για τους περισσότερους αυτή ήταν η ύπαρξή τους και τίποτα λιγότερο. Διότι θεωρούσαν ότι είχαν το δικαίωμα της απαίτησης κι ότι δεν χρωστούσαν τίποτα σε κανέναν αφού έπρεπε να καλυφθούν τα κενά τους, όσο μεγάλα κι αν ήταν. Έτσι η αμισεία ήταν απαραίτητη, αφού η αγάπη δεν μπορούσε ν’ αντέξει την αχαριστία. Η αμισεία έπρεπε να γίνει ανθεκτική για να ξεπεράσει ακόμα κι αυτό το αμάρτημα, χωρίς να πληγώσει τις αθώες ψυχές που περίμεναν τα πάντα από την αρχή, χωρίς να υπάρχει τέλος. Έτσι η αμισεία αξιοποιούσε τη διδασκαλία για να προσφέρει νέα θέλω που φαινόντουσαν αρχικά αδιανόητα. Κι όμως, ακόμα κι η αχαριστία είχε δικαίωμα μια δεύτερη ευκαιρία, διότι ήταν ο μόνος τρόπος για μια αθώα ψυχή να μη χαθεί μέσα στο πλαίσιο της βαρβαρότητας. Η υπομονή δεν επαρκούσε και δεν άλλαζε απολύτως τίποτα. Η ανθεκτικότητα ήταν απαραίτητη λόγω των αναμενομένων επιθέσεων. Διότι αυτές θα γινόντουσαν. Διότι δεν μπορούσαν να κρατηθούν οι αθώες ψυχές, ακόμα κι αν έβλεπαν επιτέλους το μονοπάτι του φωτός και τον ωκεανό της ουσίας.