Όσο μικρό κι αν είναι το άνοιγμα από τη στιγμή που υπάρχει, δίνει πρόσβαση στη χαρά. Αυτό βλέπουμε στα μουσικά όργανα και ειδικά στα πνευστά. Έτσι αρχίζουν οι πρώτοι δακτυλισμοί  όσο πιο απαλά γίνεται για να ακουστούν οι πρώτες νότες της μουσικής που προκαλεί τη χαρά. Και σιγά σιγά όταν το άνοιγμα μεγαλώνει λόγω της πίεσης, μεγαλώνει κι η χαρά αφού δεν είναι πια περιορισμένη λόγω στενού χώρου. Και τότε φαίνεται η εμβέλεια του οργάνου. Σαν να αρχίζουμε με ένα κλαρίνο και να καταλήγουμε σ’ ένα σαξόφωνο. Δημιουργούμε μία αλλαγή φάσης με μία απλή περιστροφή που  δείχνει με απτό τρόπο την αρμονία. Και το αόρατο γίνεται ορατό για να δημιουργήσει το αρχικό πλαίσιο της μεταχαράς που δεν χάνει ούτε στιγμή της μεταμόρφωσης. Δεν  είναι πια μία σκιά του φαινομένου της σπηλιάς, αλλά το φως της θάλασσας που θέλει ν’ αγγίξει τον ουρανό χάρη στη απόλαυση που μοιράζεται  για να γίνει ταυτόχρονη αφού το απαιτούν οι συγχορδίες της αρμονίας. Έτσι η αφή γίνεται ακοή  κι η όραση πράξη που αποκαλύπτει την ομορφιά της αλήθειας πέρα των ορίων, πέρα  των αποστάσεων, για να ζήσει το ψυχικό κράμα το έντονο του παλμού και το θαύμα του σπασμού όταν η μουσική ξεχειλίζει γιατί δεν μπορεί να κρατηθεί. Έτσι από τη μικρή χαρά καταλήγει στη μεγάλη μεταχαρά της αγάπης της Ανθρωπότητας.