Κάθε μέρα είναι εν δυνάμει ιστορική. Πρέπει όμως να καταφέρει να ξεφύγει από τη λογοκρισία της καθημερινότητας για να ζήσει όντως εντός της ιστορίας κι αυτή είναι η δυσκολία σε μια κοινωνία που λογοκρίνει τα πάντα για να παραμείνει η ίδια χωρίς να επιτρέπει τις καινοτομίες των επιστημών και των τεχνών. Η ημέρα ζει αυτή τη λογοκρισία που είχε υποστεί ακόμα και ο Poussin. Μάλιστα του είχαν κάψει και σχίσει πίνακες γιατί τους θεωρούσαν υπερβολικά ερωτικούς για εκείνη την εποχή. Τώρα βέβαια οι επόμενες κοινωνίες δεν θυμούνται καν τι είχε υποστεί και θεωρούν μόνο την εμβέλεια του συνολικού έργου. Ενώ αυτός για ν’ αγγίξει αυτό το επίπεδο και να γίνει διαχρονικός έπρεπε να ξεφύγει από τα κολλήματα, τις εμμονές, τις προβολές της κοινωνίας του για να είναι όντως μέρος της Ανθρωπότητας χωρίς ενδοιασμούς και περιορισμούς λόγω μιζέριας επειδή κάλυψε όλα τα κενά για να δημιουργήσει ένα μονοπάτι φωτός που  ξεπέρασε το παρόν χάρη στην ουσία του που έγινε γέφυρα του Χρόνου για ν’ αγγίξει το παρελθόν άμεσα το μέλλον. Αυτό γίνεται και με την ιστορική ημέρα.