Αν η χαρά δεν είναι αυτονόητη και η μεταχαρά είναι δεδομένη τότε η χαρά γίνεται υπερβατική. Ουσιαστικά για να είναι συνεχόμενη κι ασταμάτητη δεν μπορεί να κάνει υπερβάσεις του τύπου Dirac και γι’ αυτό πρέπει να είναι του τύπου Heaviside. Άρα δεν κάνει πια που και που υπερβάσεις αλλά είναι υπερβατική. Αυτό σημαίνει ότι ξεπερνά τις δυσκολίες και τα εμπόδια για να παρουσιάσει σε όλους τη μεγάλη εικόνα που ακολουθεί την  υψηλή στρατηγική. Έτσι οι αντιστάσεις, οι αντιδράσεις και οι ενδοιασμοί όσο και να πιέζουν, δεν μπορούν να καθυστερήσουν την υπερβατική χαρά, διότι δεν είναι μόνο θεωρητική, αλλά και πρακτική, πράγμα που σημαίνει ότι υλοποιεί το όραμα που έχει επιλέξει. Και γι’ αυτό είναι ανθεκτική στις επιθέσεις της βαρβαρότητας. Η υπερβατική χαρά έχει καθήκοντα που αλλάζουν τον κόσμο. Δεν μπορεί να είναι παθητική. Δεν υπάρχει χαρά μόνο από σπόντα. Υπάρχει διεκδίκηση του δικαιώματος της χαράς. Και δεν το κάνει μόνο για τον εαυτό της, αλλά για όλους τους άλλους που μπορεί να επηρεάσει. Δεν είναι θέμα μόνο ζωτικό, αλλά και ψυχικό. Και γι’ αυτόν τον λόγο η υπερβατική χαρά είναι συμβατή με την έννοια του ψυχικού κράματος. Διότι είναι δυναμικό εργαλείο της αρμονίας που δεν φοβάται ν’ αλλάξει τα δεδομένα χάρη στην πολυκυκλικότητα και τη βαθύτητα.