Για να υπάρξει η διπλή απόλαυση, πρέπει να υπάρξει η επινόηση του διπλού. Είναι η χρήση σε τοπικό επίπεδο της έννοιας της ubiquity. Αυτή η ικανότητα του ταυτόχωρου σε φιλοσοφικό επίπεδο. Μέσω του τοπικού και των δακτυλισμών, είναι εφικτό και μάλιστα αποτελεσματικό. Αυτή η επινόηση επιτρέπει μια διπλή κατανόηση. Διότι κάθε κλειδί μπορεί όντως να απολαύσει το πολλαπλό παίγνιο που δημιουργεί αλληλεπιδράσεις κι αναδράσεις, αφού το διπλό δεν είναι δύο, αλλά μονάδα. Οι δακτυλισμοί επιτρέπουν τη δημιουργία της συγχορδίας που δεν αποτελεί πια διαφορετικές νότες, αλλά ένα προϊόν που ακούγεται ταυτόχρονα επειδή επηρεάζονται διότι δεν είναι ανεξάρτητες. Έτσι λειτουργεί κι η ψυχική συμφωνία. Το διπλό επιτρέπει την επινόηση ν’ ακούσει ταυτόχρονα τις ψυχές την ώρα της απόλαυσης κι έτσι είναι ικανή ν’ ακούσει την ψυχική συμφωνία που δεν θα υπήρχε αλλιώς. Σε αυτό το επίπεδο δεν είναι πια μόνο το ταυτόχρονο, αλλά και το ταυτόχωρο που παράγει μια συνέργεια που ξεπερνά τη φαντασία της κατανόησης. Κι αν η επινόηση καταφέρει να αξιοποιήσει τη διπλή κίνηση πιο βαθιά, τότε αυτή γίνεται πράξη που αλλάζει την πραγματικότητα αφού την κάνει ιερή.