Το σώμα θέλει το χέρι του ζωγράφου. Το όργανο τους δακτυλισμούς του μουσικού. Είναι η χαρά που θέλει τη μεταχαρά που γεννιέται μόνο λόγω χαράς. Αυτή η ανάδραση είναι διπλή προσφορά όπου ο καθένας προσέχει τον άλλον, όπου ο καθένας  φροντίζει τον άλλον, διότι μαζί αποτελούν  ένα ψυχικό κράμα λόγω δεσμού αρμονίας. Έτσι κάθε λεπτομέρεια έχει σημασία και αυτή αποτελεί προστιθέμενη αξία. Αρχικά κανένας δεν μπορεί να προβλέψει το αποτέλεσμα, αλλά στη συνέχεια  συνειδητοποιούν μαζί ότι η συμβολή του καθενός παράγει ένα έργο που δεν γίνεται μόνο μ’ έναν άνθρωπο. Είναι έργο ολιστικό, είναι ερωτική πράξη ψυχών και γι’ αυτό η πηγή είναι πολλαπλή και βέβαια αμφίδρομη. Έτσι ακόμα κι η ουσία γίνεται μείγμα που ενισχύει το κράμα. Δεν είναι τι θα πάρει ο καθένας από τον άλλον, αλλά τι θα προσφέρει. Και γι’ αυτό έχει τόση σημασία η διπλή μεταχαρά, αφού προέρχεται από  την πολλαπλή χαρά. Δεν είναι μόνο η πινελιά της λαδομπογιάς ούτε η δακτυλιά του παστέλ, αλλά το μείγμα του κράματος, όπου  μετά δεν υπάρχει τρόπος να διαχωριστεί η συνεισφορά του καθενός, διότι είναι ψυχική. Δεν είναι μόνο το μοντέλο ή η παρτιτούρα, αλλά η σύνθεση του σώματος με την σκέψη. Διότι δεν γίνεται τίποτα από μόνο του, αλλά μόνο μαζί χωρίς δυνατότητα διαχωρισμού.