Η ντροπή είναι προϊόν της κοινωνίας το οποίο ορίζει τα όρια του τεχνητού κόσμου. Δείχνει τι είναι επιτρεπτό και τι δεν είναι. Είναι μάλιστα αυτή που θα πει αβίαστα ότι ένα  έργο είναι αισχρό επειδή δείχνει το γυμνό χωρίς να το κρύψει. Είναι ένα δόγμα που λειτουργεί ακόμα και θρησκευτικά για να κρύψει την αλήθεια και να σπάσει την ομορφιά. Δεν θέλει την αλήθεια της σκέψης ούτε την ομορφιά του σώματος. Δεν αποδέχεται βέβαια ούτε την ομορφιά της σκέψης ούτε την αλήθεια του σώματος. Ενώ, πέρα της ντροπής, υπάρχει ο κόσμος της Ανθρωπότητας που θα δώσει σημασία στην ομορφιά κι αξία στην αλήθεια. Θα κοιτάξει με λεπτότητα την πρώτη και θα μελετήσει τη δεύτερη. Έτσι, ξεπερνά τα όρια της κοινωνίας, διότι ξέρει για τη βαρβαρότητα της ντροπής της. Ουσιαστικά είναι κι αυτός ένας αγώνας της Ανθρωπότητας ενάντια στη βαρβαρότητα, του γυμνού ενάντια του καλυμμένου, του φωτός ενάντια της σκιάς. Όταν κρύβεις το σώμα, είναι μία μορφή λήθης. Όταν το αναδεικνύεις, είναι παραγωγή μνήμης. Είναι η σκέψη που θυμάται το σώμα, διότι δεν ξεχνά  την ψυχή. Όταν βάζεις ύλη πάνω στην ενέργεια, χαλάς την εικόνα της ψυχής κι αυτό είναι απάνθρωπο.