Η ποικιλία της Ανθρωπότητας δεν είναι μόνο αυτονόητη, αλλά και δεδομένη. Όλοι την αποδέχονται, ακόμα κι αν οι κοινωνίες θα ήθελαν να είναι οι ίδιες για να κυριαρχεί το όμοιο. Όμως η ουσία είναι διαφορετική κι είναι αυτή που δημιουργεί την ποικιλία. Αν εξετάσουμε βαθύτερα αυτό το θέμα, ακόμα κι όταν το κάνουμε μέσω εργαλείων του τύπου της μοναδολογίας του Leibniz, βλέπουμε ότι ο πυρήνας αφορά στις ψυχές. Πολλά καθεστώτα, πολλές κοινωνίες, όχι μόνο θεωρούν ότι δεν υπάρχουν, αλλά κι αν υπάρχουν, είναι όλες οι ίδιες. Είναι μια διπλή καταπάτηση των ψυχών, διότι τις θέλουν είτε ανύπαρκτες είτε ίδιες. Ενώ η αλήθεια είναι  ότι είναι διαφορετικές κι αυτή η διαφορά παράγει την ποικιλία που βλέπουμε και στην Ανθρωπότητα. Απλώς, επειδή δίνουμε περισσότερη σημασία στις ζωές παρά στις ψυχές, αυτό το γεγονός δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό. Είναι όμως από τα θεμέλια της έννοιας της Ανθρωπότητας. Και με αυτήν ξεκινήσαμε, πρώτα με τα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας, συνεχίσαμε με τη γενοκτονία πριν αντιληφθούμε ότι είναι αναγκαία τα Δικαιώματά της. Έτσι και με τις ψυχές, ασχολούμαστε μ’ αυτές μόνο μετά θάνατον. Σαν να πρέπει να μην υπάρχει πια η ζωή, για να μιλήσουμε γι’ αυτές. Ενώ υπάρχει ανάγκη να αγαπούμε τις ψυχές, να τις υποστηρίζουμε και να τις υπερστηρίζουμε με ουσία και φως για να είναι χαρούμενες, δίχως να είναι υποχρεωμένες να χάσουν τη ζωή τους για ν’ ασχοληθούμε μαζί τους. Ενώ ξέρουμε ότι είναι η ποικιλία της Ανθρωπότητας.