Από την αρχή είχε εντοπίσει αυτόν τον περίφημο καναπέ που έμοιαζε βέβαια με πολυθρόνα του Voltaire, γιατί θυμόταν μια ανάλογη σκέψη στη Γηραιά Ήπειρο. Αλλά τώρα στον Νέο Κόσμο, αποκτούσε μια άλλη έννοια, πιο βαθιά, που έδινε πρόσβαση σε μια προοπτική που δεν άφηνε κανένα μέρος κρυφό κι αυτό μάλλον ήταν και το μυστικό της υπόθεσης. Διότι όλα μπορούσαν να ειπωθούν και να μοιραστούν για να γίνουν κτήμα των ψυχών, αφού υπήρχε παντού φως που συνοδεύτηκε από την ουσία του έργου λόγω της ειδικής αξιοποίησης κάθε στάσης και κάθε έκφρασης για να γίνει κάθε κίνηση και πράξη. Η μεγάλη εικόνα αποτελούσε μια ολιστική προσέγγιση που έδινε άλλες δυνατότητες και σκέψεις για τις εξελίξεις. Και το αναμενόμενο έγινε, αφού ακολούθησαν καινοτομίες που συνέχισαν την παράδοση ξεπερνώντας την, διότι πήγαιναν ακόμα πιο βαθιά, διότι δεν υπήρχαν πια εμπόδια, αφού η υπέρβαση είχε γίνει άνεση ικανή ν΄απολαύσει την αρμονία. Άλλωστε το τοπίο καθάρισε κι έγινε πιο φωτεινό, ακόμα κι αν ήταν πια αινιγματικό, αφού κατάφερε να φέρει τα πάνω κάτω για να φανεί κάθε λεπτομέρεια και να συνδυαστεί το ουσιαστικό με το λαχταριστό, το ταυτόχρονο με το μοναδικό.