Η επέκταση του παιγνίου προκάλεσε κι άλλες εφαρμογές που δεν περίμενε η ψυχή διότι θεωρούσε ότι ήταν αφιερωμένο σ’ έναν μοναδικό στόχο. Αλλά γρήγορα κατάλαβε πως η πηγή έβλεπε διαφορετικά τον κόσμο τους αλλά και τη μοιρασιά. Έτσι ένιωσε πάνω της αυτή την έντονη αγάπη που ρουφά κάθε σταγόνα απόλαυσης για να μετατρέψει τον εσωτερικό κόσμο σε εξωτερικό, για να γίνει προσβάσιμο το μέσα επειδή ζει έξω. Άλλωστε αυτός ήταν κι ο λόγος ύπαρξης του διαφορετικού θεάματος που προκαλούσε ταυτόχρονη περιποίηση αφού ήταν αδύνατον να αντισταθεί στον πειρασμό όπως το έλεγε ο Oscar Wilde. Διότι δεν υπήρχε πια η απόσταση που θα εμπόδιζε τον δεσμό αφού ζούσε ήδη το ψυχικό κράμα. Έτσι ήξερε πια τι ένιωθε κι από την άλλη πλευρά η δράση του παιγνίου και μπορούσε να ζήσει αυτόν τον παλμό, αυτήν την ταλάντωση που είχε αποκαλύψει με τη διπλή περιποίηση που άνοιγε με κάθε τρόπο το κλειδί. Ήταν μια μεταμόρφωση του πόθου μέσω του πάθους σε έναν σπασμό που θύμιζε την έκσταση όταν εμφανιζόταν ταυτόχρονα τόσο φως κι ουσία από παντού.