Όσο κι αν φαινόταν απίστευτο η πράσινη βαρβαρότητα,
η οποία βέβαια υπήρχε και πριν την κόκκινη,
είχε ένα κοινό υπόβαθρο.
Ήταν και οι δύο ενάντια του Χρόνου.
Για την πράσινη, το μόνο που μετρούσε ήταν ό,τι την αφορούσε
έτσι ήθελε να σβηστούν κομμάτια ιστορίας.
Για την κόκκινη, η ιστορία έπρεπε να πεθάνει εξ ολοκλήρου
και ν’ αρχίσει η περιγραφή της με το έτος μηδέν
άλλωστε το είχε εφαρμόσει στην Καμπότζη
χωρίς βέβαια να καταφέρει να ολοκληρώσει το πείραμά της.
Έτσι η κόκκινη ήρθε να ενισχύσει την πράσινη
για να της δώσει ένα επαναστατικό ύφος
επιπλέον από το θρησκευτικό.
Αυτές οι δύο βαρβαρότητες ήταν εξ αρχής συμβατές
διότι ήταν εκ φύσης ριζοσπαστικές και αναθεωρητικές.
Ήθελαν πρώτον να μην υπάρχει συνέχεια
και δεύτερον το επόμενο στάδιο να μην έχει καμία εξάρτηση από το πρώτο
δίχως βέβαια ν’ αντιληφθούν πόσο παράλογη ήταν αυτή η ιδέα.
Στην εξέλιξη της Ανθρωπότητας
μια θεαματική αλλαγή κύκλου ήταν από πάντα,
το πέρασμα από την ύπαρξη στη ζωή
Ενώ για αυτές τις βαρβαρότητες το θεμέλιο τους ήταν
να μετατρέψουν ζωές σε υπάρξεις
για να μπορούν να τις εξοντώσουν χωρίς κόστος
και βέβαια χωρίς ουρά.
Πρώτα η πράσινη βαρβαρότητα έβαλε
μέσα στο δίκαιο της ότι η θανάτωση
των άλλων χρωμάτων δεν μετρούσε.
Δεύτερο η κόκκινη βαρβαρότητα έθεσε ως στόχο
την εξόντωση των άλλων χρωμάτων.
Κι ενώ η δεύτερη ήρθε για να καλύψει τα πάντα
τελικά έγινε το ενισχυτικό υπόβαθρο της πρώτης.
Και αυτό αποδεικνύει ότι οι βαρβαρότητες μπορούν,
αν δεν έχουν απαγορευτεί από τους διεθνείς θεσμούς,
να λειτουργήσουν καταλυτικά μεταξύ τους.