– Πάντοτε αναρωτιόμουν τι γίνεται
πριν τη συνάντηση όταν αυτή είναι τόσο
ανθρώπινη.
Το σκεφτόμουνα ειδικά για τα Λαδάδικα.
Δεν μπορούσα να φανταστώ το κέρασμα
με το κρασί για τα γενέθλια.
Και τώρα βλέπω ζωντανά πως
έγινε και πως θα γίνει.
Δεν είχα φανταστεί το αρχικό μήνυμα.
Αλλά τώρα που τον σκέφτομαι γιατί να
μην τον ήξεραν και άλλοι.
Γιατί να μην τον καλέσουν και άλλοι.
Δεν ήξερε μόνο ένα ζευγάρι.
Είχε κι άλλους φίλους.
Τώρα έχω στα χέρια μου,
μπροστά στα μάτια μου
τη σιωπηλή συνομιλία
τον πρώτο κρυφό διάλογο
και καταλαβαίνω επιτέλους
πως πήγε στα Λαδάδικα.
Τον είχαν καλέσει.
Για φαγητό…
Αλλά εκείνος προτίμησε να μιλήσει
όχι στον υπάλληλο στον χώρο εργασίας
αλλά στον άνθρωπο και στην ανθρωπιά του.
Άλλωστε δεν αναζητούσε κάποιον επιστήμονα
συνέχιζε το έργο του Σωκράτη
που δεν είχε καταλάβει ο Διογένης.
Δεν αναζητούσε ανθρώπους.
Τους έπλαθε με τη μαιευτική.
Ήπιαν ένα καφέ μαζί.
Γλυκό βέβαια.
Δεν γινόταν αλλιώς.
Είχαν βρεθεί μετά από τόσα χρόνια
κρυφής γνωριμίας.
Εκείνη τη στιγμή αποφάσισε
να του αφήσει το μπουκάλι
για το κέρασμα
έτσι ώστε να καταλάβει
ότι τον θεωρούσε
δικό του.
Κι έτσι έγινε.