Η προπαγάνδα του Πρωθυπουργού συνεχίζεται σαν να είναι ήδη αντιπολίτευση και να διεκδικεί μια εξουσία που υποτίθεται έχει ήδη. Το παράλογο της υπόθεσης είναι ότι προσπαθεί να είναι πειστικός ενώ κανείς πια δεν πιστεύει στα εθνικά του ψέματα. Το Σκοπιανό είναι ένα χειροπιαστό παράδειγμα για το τι μπορεί να κάνει μια ιδεολογία που δεν πιστεύει στην έννοια της ιστορίας και κατηγορεί για τα πάντα τον Ελληνισμό. Διότι ένας σταλινιστής βλέπει τον Ελληνισμό ως ακραίο στοιχείο που αντιστέκεται στη βαρβαρότητα του και γι’ αυτό θέλει να τον αφοπλίσει αφού δεν μπορεί να τον αφανίσει με τις πράξεις του. Ο Πρωθυπουργός που εξόντωσε τον Υπουργό Εξωτερικών για να πάρει τη θέση του επειδή το είχε απωθημένο προσπαθεί να προχωρήσει μόνος του σ’ ένα πολιτικό ναρκοπέδιο και παίζει ακόμα θέατρο ενώ φοβάται για κάθε του βήμα. Δεν πείθει πια γιατί λέει συνεχώς τα ίδια με τις ίδιες ατάκες που έμαθε από μικρός σε αυτή την παρέα που δεν κατάφερε ούτε να μεγαλώσει ούτε να ωριμάσει μέσω της εξουσίας. Μιλά ακόμα για κομματικούς αγώνες γιατί δεν μπορεί να εξετάσει τα πράγματα μ’ έναν εθνικό τρόπο, δεν έχει αυτή την εμβέλεια του βλέμματος που είχε ένας Τάσσος Παπαδόπουλος. Συνεχίζει να είναι ρηχός με ελάχιστες γνώσεις και να θεωρεί ότι όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει χωρίς κανένα πρόβλημα ενώ ασχολείται αποκλειστικά με το κενό του μηδενισμού χωρίς ιστορία αφού λείπουν οι αξίες.