Η πρώτη και κλασική προσέγγιση της πολυπραγμοσύνης, είναι η κατηγορία του ανύπαρκτου. Οι περισσότεροι θεωρούν ότι μόνο οι ειδικοί δηλαδή οι εμπειρογνώμονες μπορούν να έχουν μία σοβαρότητα και αξία. Ακούν βέβαια για τη διακλαδικότητα αλλά στο βάθος πιστεύουν στη μοναδικότητα του τομέα απασχόλησης. Αυτό το απλοϊκό μοντέλο έχει καταρρεύσει στις επιστήμες αλλά εξακολουθεί να υπάρχει στην κοινωνία. Αλλά και στις επιστήμες θεωρούν ότι οι διαφορετικοί τομείς παραγωγής έργου πρέπει να έχουν κάποια συνάφεια. Έτσι θα λέγαμε ότι μπορούν ν’ αντέξουν μια τοπική μορφή της πολυπραγμοσύνης αλλά δύσκολα μια γενική. Με άλλα λόγια ο άνθρωπος της Αναγέννησης ενώ είναι υπαρκτός, αποτελεί ένα αδιανόητο μοντέλο για τη σύγχρονη εποχή. Μπορούν να καταλάβουν τον Gauss και τον Tesla αλλά ο Αρχιμήδης και ο Leonardo da Vinci παραμένουν υπερβατικές προκλήσεις. Μπορεί η πιο εύκολη προσέγγιση της πολυπραγμοσύνης να προέρχεται τελικά από την πληροφορική, αφού όλοι θεωρούμε ότι είναι φυσιολογικό ότι ένας υπολογιστής μπορεί να είναι εργαλείο έρευνας για έναν μαθηματικό, ένα φυσικό, ένα φιλόσοφο, έναν αναλυτή, έναν ποιητή, ένα ζωγράφο, ένα μουσικό, ένα συνθέτη κ.λπ. Ο Άνθρωπος της Αναγέννησης μοιάζει με αυτό το μοντέλο ή μάλλον με μια φυσική εκδοχή του. Είναι μια μορφή φυσικής τεχνητής νοημοσύνης και όχι μόνο φυσικής νοημοσύνης. Με αυτόν τον τρόπο είναι αποδεκτός δηλαδή με την έννοια της εξαίρεσης.