Αν υπολογίσουμε ότι ο Χίτλερ γίνεται καγκελάριος τον Ιανουάριο του 1933 κι ότι ο Lemkin προσπαθεί να προωθήσει το θέμα της γενοκτονίας ως έγκλημα βαρβαρότητας στη Μαδρίτη τον Νοέμβριο του 1933, μπορούμε να καταλάβουμε πως το πλαίσιο ήταν αρνητικό. Αλλά το χειρότερο είναι ότι το Γολοντομόρ συνέχισε έως το καλοκαίρι του 1933. Δηλαδή την ίδια χρονιά. Αυτό σημαίνει ότι ο αγώνας του Lemkin ήταν πολύ πρόωρος εκείνη την εποχή για να γίνει αποδεκτός και τελικά κατάφερε να υλοποιήσει ένα μέρος του οράματός του μόνο το 1948 και βέβαια μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι ο Lemkin πολεμούσε ενάντια στην κόκκινη και τη μαύρη βαρβαρότητα, την ώρα που κανείς δεν τολμούσε να σκεφτεί να τις αντιμετωπίσει λόγω δέους. Έτσι αντιλαμβανόμαστε πιο εύκολα τι σημαίνει αγώνας για να μην πιστεύουμε ότι όλα έγιναν με τη βοήθεια όλων των κρατών μελών του ΟΗΕ. Κάθε προσπάθειά του έγινε με μόχθο, με πόνο και αλτρουϊσμό αυτό πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας αν θέλουμε ν’ αξιολογήσουμε το έργο του στη σωστή του βάση. Ο Lemkin δεν περίμενε τίποτα από κανένα για ν’ αρχίσει αυτόν τον αγώνα. Τον άρχισε και τον τελείωσε με τις δυνάμεις που είχε. Σ’ εμάς ανήκει η συνέχεια του έργου του αλλά και η επέκτασή του για να ολοκληρωθεί όπως ήθελε και το πνεύμα του που βλέπουμε αρχικά.