Και μέσα στο κουτί η άμμος ήθελε να ζήσει
ακόμα πιο κοντά στη μνήμη
διότι εδώ και αιώνες μόνο ο άνεμος έγραφε
πάνω της τα πολύπλοκα σχήματά του
σαν ένας ελεύθερος κήπος ζεν
όπου απουσίαζαν οι πέτρες
γιατί κανένας δεν είχε φέρει
το περίφημο goban.
Έτσι όταν το άνοιξε δίπλα από το άλλο
που έκρυβε μια σκακιέρα
κατάλαβε ότι ήταν μόνο η αρχή
κι όχι το τέλος ενός σεναρίου.
Με αυτόν τον τρόπο
οι κόκκοι έγιναν πολυκυκλικοί
σαν να είχαν παίξει πάμπολλες παρτίδες
κι όταν φυσούσε πάνω τους
θυμήθηκαν τη δύναμη
του αόρατου χεριού που ονόμαζαν άνεμο.
Είχαν ξαναβρεθεί λοιπόν
μετά από δεκαετίες
τα λευκά της άμμου
και τα μαύρα του μελανιού
όταν είχε σχεδιάσει τις πρώτες κινήσεις
μετά τη σιωπή.