Είναι το πρέπον να είναι ανεξάρτητα τα Βαλκάνια και δεν υπάρχει λόγος να δέχονται πιέσεις για να ασκήσουν άλλα κράτη την επιρροή τους στην περιοχή. Με την απελευθέρωση του 1991 από τον κομμουνιστικό ζυγό ενώ πριν είχαν υποστεί τον οθωμανικό, τα Βαλκάνια παλεύουν για να ζήσουν πραγματικά την ανεξαρτησία τους. Αυτές οι δύο βαρβαροκρατίες όχι μόνο καθυστέρησαν την ανάπτυξη τους αλλά τα πήγαν και πίσω στον χρόνο. Και στις δύο περιπτώσεις είτε λόγω ισλαμισμού είτε λόγω αθεϊσμού, ο Χριστιανισμός της περιοχής έχει υποστεί πολλά τραύματα κι έχει ακόμα πολλές πληγές να επουλώσει. Οι συνεχιστές του κομμουνισμού και του οθωμανισμού μέσω ιδεολογίας και θρησκείας συνεχίζουν να ασκούν τεράστιες πιέσεις πάνω σε όλα τα Έθνη της περιοχής. Μόνο οι χώρες που έχουν ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση όπως η Σλοβενία το 2004, η Βουλγαρία και η Ρουμανία το 2007 και η Κροατία το 2013, έχουν λιγότερη εξωτερική πίεση. Οι μεγαλύτερες πιέσεις που δέχονται, εκμεταλλεύονται το μουσουλμανικό τόξο για να εδραιωθούν πιο βαθιά. Άλλωστε η Τουρκία συνεχίζει να εξετάζει όλη την περιοχή σαν να ήταν ακόμα βιλαγιέτια πάνω στα οποία θέλει να έχει μια απόλυτη επιρροή για να μην έρθει κανείς να χαλάσει τα σχέδια. Είναι μάλιστα ένας από τους λόγους που βλέπει εχθρικά την Ευρωπαϊκή Ένωση διότι αποτελούν οι εντάξεις σε αυτή την υπερδομή, εργαλεία απελευθέρωσης. Αν δεν έχουμε αυτό το ολοκληρωμένο πλαίσιο, δεν μπορούμε να καταλάβουμε το πεδίο των νοτίων Βαλκανίων και ακόμα λιγότερο το πεδίο δράσης των Σκοπίων και το πεδίο μάχης του Κοσσυφοπεδίου. Έτσι μπορούμε να αναλύσουμε αυτές τις καταστάσεις με στρατηγικό ορθολογισμό δίχως να πέφτουμε στις παγίδες της απαράδεκτης κρατικής προπαγάνδας που προσπαθεί μάταια να παρουσιάσει τα πράγματα εκτός βαλκανικού και ευρωπαϊκού πλαισίου.