Δάσκαλος: Δεν παίζουμε θέατρο με τη ζωή των άλλων.
Μαθητής: Γιατί, Δάσκαλε;
Δάσκαλος: Διότι θα ήταν απάνθρωπο.
Μαθητής: Δεν το έβλεπα με αυτόν τον τρόπο.
Δάσκαλος: Είμαστε της Ανθρωπότητας.
Μαθητής: Άρα ήμουν κοινωνικός.
Δάσκαλος: Σε αυτό το ζήτημα, ναι.
Μαθητής: Και πότε θα είμαι έτοιμος;
Δάσκαλος: Όταν θα πονέσεις για αυτούς.
Μαθητής: Και πώς θα μπορέσω να το κάνω;
Δάσκαλος: Πρέπει να φανταστείς τα θύματα της γενοκτονίας δίπλα σου όταν μιλάς.
Μαθητής: Στις κενές καρέκλες.
Δάσκαλος: Ναι είναι το πρώτο στάδιο.
Μαθητής: Και μετά;
Δάσκαλος: Ύστερα θα καταλάβεις ότι βρίσκονται μέσα σου.
Μαθητής: Μα πώς είναι δυνατόν;
Δάσκαλος: Μέσω της Διδασκαλίας.
Μαθητής: Εσείς τους έχετε μέσα σας.
Δάσκαλος: Πάντα.
Μαθητής: Από την αρχή;
Δάσκαλος: Επέστρεψα μαζί τους.
Μαθητής: Τώρα καταλαβαίνω πόσο εκτός ήμουν με το θέατρο και τα θέλω μου.