Η κλασική εκπαίδευση θεωρούσε ότι όλα πρέπει να γίνονται με τον ίδιο τρόπο χωρίς να βλέπουμε τις ιδιαιτερότητες των μαθητών. Όμως γρήγορα από την εποχή που έγινε υποχρεωτική η εκπαίδευση εντοπίστηκαν προβλήματα. Οι έρευνες του Binet ανέδειξαν το φαινόμενο της νοητικής υστέρησης και γενικότερα των παιδιών με ειδικές ανάγκες βέβαια αλλά και με μαθησιακές δυσκολίες. Αυτές οι δύο κατηγορίες απαιτούσαν μια διαφοροποίηση τόσο σε ψυχολογικό όσο και σε παιδαγωγικό επίπεδο. Στη συνέχεια έγινε κατανοητό ότι αυτή η ειδική εκπαίδευση μπορούσε να προσφέρει εργαλεία και υλικό στην κλασσική εκπαίδευση, όμως είναι η βιωματική που το αξιοποίησε. Με αυτό το υπόβαθρο, η Έξυπνη Παιδεία πήγε ακόμα πιο πέρα δείχνοντας ότι τα έξυπνα παίγνια μπορούσαν να βοηθήσουν την νοητική ανάπτυξη όλων των μαθητών, ο καθένας με τις δικές του ικανότητες, διότι αυτά τα παίγνια ασχολούνται με τη χαρά της νοημοσύνης. Το βιωματικό, η προσπάθεια, η ανακάλυψη, η ανάδραση ενεργοποιούν τον εγκέφαλο και του παρέχουν χαρά, έτσι αυτή συνδυάζεται με την απόκτηση γνώσεων και μεθοδολογίας. Ο μικρός μαθητής όπως και ο μεγάλος, χαίρεται που έλυσε ένα πρόβλημα. Και η επίλυση είναι πορεία χαράς, η οποία συνδυάζεται με την έννοιας της ελεύθερης έρευνας. Η λύση έχει λοιπόν και εγκεφαλικές επιπτώσεις, δεν είναι πιο μόνο το τέλος ενός προβλήματος.