Ασημένια νησιά
πάνω σε χρυσή θάλασσα
φάνηκαν στον ορίζοντα
μα κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί
ότι ήταν εικόνα μικρών ανθρώπων
που αγαπούσαν
με την αθώα καρδιά τους
την ανθρωπιά της Κυρίας.
Έτσι ακούστηκαν συνθέσεις
που έλεγαν τα βουβά λόγια
για ν’ αγγίξουν κάθε άνθρωπο
που θα έβλεπε το γλυκό τοπίο.
Μα όταν πιάσαμε
τον λευκόχρυσο
δεν καταλάβαμε αμέσως
ότι ήταν το ασήμι της φωνής
και ο χρυσός της σιωπής,
δεν φανταστήκαμε
ότι αυτό το κράμα
ήταν το παρελθόν
και το μέλλον
που έχει γίνει χρόνος
για να πλάσει τις εποχές
και τα κομμάτια του Παραδείσου
χάρη στην αγάπη.