Τα Μετέωρα αποτελούν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του ιερού του πολιτισμού. Δεν είναι απλώς στοιχείο της παράδοσης όπως νομίζουν μερικοί. Επειδή δεν αντιλαμβανόμαστε ότι τα Μετέωρα είναι χιλιόβια κι όχι μόνο αιωνόβια, δεν βλέπουμε την πολυκυκλικότητα τους. Το ιερό του πολιτισμού και ο πολιτισμός του ιερού όταν είναι αναγνωρισμένα από την ίδια την Ανθρωπότητα δεν είναι απλώς μια έκφραση ενός λαού, δεν είναι μόνο μια τοπική άποψη, μια γειτονική γνώμη αλλά μια ολική ύπαρξη λόγω της εμβέλειας και της επιρροής που έχει ανά τον κόσμο. Με αυτήν την έννοια τα Μετέωρα δεν αποτελούν κτήμα της τοπικής κοινωνίας, η οποία βρίσκεται δίπλα τους αλλά διαχρονικό στοιχείο που αγκαλιάζει η Ανθρωπότητα. Έτσι το σωστό πλαίσιο για την ανάλυση της ύπαρξης των Μετέωρων είναι αυτό της Ανθρωπότητας. Και αυτό σημαίνει πρακτικά ότι πρέπει να προστατευτούν από αυτή ενάντια σε οποιαδήποτε πράξη βαρβαρότητας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο μοναχισμός δεν είναι μόνο μία μορφή μιας θρησκείας, η οποία είναι μάλιστα και πίστη. Ο μοναχισμός είναι και φύλακας ενός κομματιού της μνημοσύνης και της νοημοσύνης της Ανθρωπότητας. Και το γεγονός ότι δεν είναι τόσο εξαρτημένος από την χρονικά τοπική κοινωνία, του επιτρέπει να υποστηρίζει πιο αποτελεσματικά δομές και υποδομές, τις οποίες ήδη θεωρούμε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Με άλλα λόγια ο μοναχισμός που εξετάζεται αποκλειστικά ως ένα θρησκευτικό εργαλείο, έχει ταυτόχρονα την ιδιότητα όχι μόνο του συντηρητή, αλλά και του διαμορφωτή μιας κατάστασης σε ιστορία για να υπάρξει συνέχεια του έργου. Έτσι ο μοναχισμός δείχνει το παράδειγμα της αντίστασης στις επιθέσεις της βαρβαρότητας που προσπαθούν να πλήξουν την Ανθρωπότητα και κατά συνέπεια στοιχεία του Ουμανισμού, του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού. Γι’ αυτόν τον λόγο η προστασία των Μετεώρων είναι τόσο σημαντική και αποτελεί έργο ζωής.