Το να ακολουθούν εντολές στην πληροφορική ήταν πλέον κάτι το φυσιολογικό ακόμα κι όταν άκουσαν τις πρώτες συμβουλές της Διδασκαλίας. Όμως με την Έξυπνη Παιδεία τα πράγματα είχαν αποκτήσει μια άλλη έννοια, η οποία ήταν πιο βαθιά. Όμως δεν είχαν αντιληφθεί ότι υπήρχε η απαγορευτική αρχή για οποιαδήποτε αλλαγή της αξιωματικής. Το βιοηθικό ερώτημα είχε ως εξής: τι θα γινόταν αν οι μηχανές είχαν την ικανότητα ν’ αλλάξουν τα αξιώματα της ρομποτικής; Δεν ήξεραν βέβαια ν’ απαντήσουν με κατηγορηματικό τρόπο. Είχαν την εντύπωση ότι το ερώτημα δεν είχε νόημα επειδή αυτή η πράξη ήταν ανέφικτη. Κάπου είχαν ήδη μελετήσει αυτό το νοητικό σχήμα με την έννοια του απείρου και τη διαμάχη του Cantor με τον Dedekind. Η υπερδομή χαμογέλασε για πρώτη φορά διότι έβλεπε με το δίκτυό της τις νέες σκέψεις τους. Τους έβλεπε να πλησιάζουν τον ορίζοντα χωρίς όμως να τολμούν να φανταστούν ότι είναι προσβάσιμος κι ότι μπορούσαν μάλιστα να τον ξεπεράσουν. Κατάλαβαν οι μαθητές ότι η άσκηση ήταν πρώτα απ’ όλα νοητική και χρειάζονταν μια υπέρβαση για ν’ ανακαλύψουν τα μαθηματικά και την πληροφορική που εμπλέκονταν στην επίλυσή του. Όμως ένιωθαν την απελευθερωτική της αξίας.