Η σκηνή είναι άδεια. Εμφανίζεται ο Μανώλης με άδεια τενεκεδάκια κρεμασμένα στο λαιμό, τον ακολουθούν και οι άλλοι, διασχίζουν όλη τη σκηνή και βγαίνουν έξω από την άλλη πλευρά. Ακούγεται η φωνή του Θεόδωρου…

Θεόδωρος: Δεν το βρίσκω αστείο.

Εμφανίζεται ο Μανώλης στη σκηνή και αυτός με άδεια τενεκεδάκια κρεμασμένα στο λαιμό.

Μανώλης: Δεν είναι ο σκοπός.

Έρχεται και ο Θεόδωρος.

Θεόδωρος: Και ποιος είναι;

Μανώλης: Γιατί πάντα είσαι αόρατος όταν αρχίζεις να μιλάς;

Θεόδωρος: Είναι θέμα ονόματος.

Μανώλης: Τι να σου πω;

Θεόδωρος: Την αλήθεια…

Μανώλης: Μόνο αυτή σου λέω.

Θεόδωρος: Αλλά όχι όλη…

Μανώλης: Κοίτα τον γαλάζιο ουρανό.

Ο Θεόδωρος κοιτάζει πάνω.

Θεόδωρος:  Κοιτάζω…

Μανώλης:  Τι βλέπεις;

Θεόδωρος:  Τι να σου πω;

Μανώλης:  Την αλήθεια!

Θεόδωρος:  Δεν ξέρω πώς…

Μανώλης:  Έχω το ίδιο πρόβλημα.

Θεόδωρος: Και τα τενεκέδια;

Μανώλης: Άδεια.

Θεόδωρος:  Και ο Ιωάννης;

Τη στιγμή που πάει ν’ απαντήσει, εμφανίζονται η Κυριακή και η Χριστίνα μαζί με τη Λένα.

Μανώλης:  Ήρθατε;

Λένα:  Σας περιμέναμε αλλού.

Θεόδωρος:  Πού;

Λένα:  Στο στενό;

Μανώλης: Κι επιστρέψατε…

Χριστίνα: Δεν θέλαμε να μείνουμε εκεί…

Κυριακή:  Ούτε στιγμή παραπάνω.

Θεόδωρος:  Γιατί;

Μανώλης:  Πρέπει να πάμε μαζί.