Πάνω στη σκηνή βλέπουμε μια ομάδα ανθρώπων καθισμένοι να κρατούν άδεια τενεκεδάκια και να τα δένουν το ένα με το άλλο…

Θεόδωρος: Μα τι κάνετε με αυτά τα τενεκεδάκια;

Όλοι κοιτούν παντού αλλά δεν βλέπουν κανένα.

Θεόδωρος: Γιατί δεν απαντάτε;

Κυριακή: Δεν σε βλέπουμε! Πού είσαι;

Εμφανίζεται ένας άντρας στην άκρη της σκηνής.

Θεόδωρος: Εδώ είμαι.

Χριστίνα: Επιτέλους! Να τος!

Θεόδωρος: Μα δεν κρυβόμουν.

Κυριακή: Πάντα αυτό λες.

Χριστίνα: Κι όλο περιμένω να έρθεις.

Θεόδωρος: Μην αλλάζετε το θέμα! Δεν μου απαντήσατε…

Μανώλης: Γιατί μας υποχρεώνει κανείς;

Θεόδωρος: Απλή περιέργεια, ρε παιδί μου. Χρόνος. Καλά μην κάνετε έτσι.

Μανώλης: Έληξε λοιπόν !

Η ομάδα συνεχίζει εκεί που είχε σταματήσει.

Κυριακή: Σήμερα δεν έχουμε όρεξη.

Θεόδωρος: Γιατί τι έγινε;

Χριστίνα: Άστο καλύτερα, Θεόδωρε.

Θεόδωρος: Θα μου εξηγήσει κανείς τι γίνεται;

Κυριακή: Δύσκολο!

Θεόδωρος: Καλά δεν πειράζει…

Μανώλης: Δεν φταις εσύ.

Χριστίνα: Όχι δε φταις εσύ.

Θεόδωρος: Μπορώ να βοηθήσω αν θέλετε.

Κυριακή: Κάτσε μαζί μας λοιπόν.

Η ομάδα του δίνει τενεκεδάκια.

Θεόδωρος: Πρώτη φορά κάνω κάτι που δεν καταλαβαίνω.

Μανώλης: Καλή αρχή τότε!

Θεόδωρος: Ευχαριστώ.

Χριστίνα: Να τα βάζεις σαν εμάς.

Θεόδωρος: Βέβαια.

Κυριακή: Έτσι τα είχε.

Θεόδωρος: Ποιος;

Μανώλης: Ο Ιωάννης.

Θεόδωρος: Ποιος είναι ο Ιωάννης;